PPD

Het blijft de verkeerde richting uitgaan. Ik probeer er mijn verstand bij te houden en te doen wat ik moet doen zodat de situatie niet verergert.
Maar het heeft precies allemaal weinig resultaat.

Ik probeer het te verstaan. Het zijn de hormonen, uiteraard. En de bevalling, die eigenlijk heel zwaar en emotioneel was.
Het heeft allemaal een grote impact, plots zo een klein hoopje vlees in je huis. Je relatie verandert, je bent constant samen maar hebt geen tijd voor een half gesprek of een goede knuffel.
De borstvoeding die zo moeilijk ging, was emotioneel en fysiek ook heel zwaar. En nu dat kolven, dat is echt intens. Elke drie uur aan de machine, dan onze man verversen, flesje opwarmen en geven, het duurt toch telkens een uurtje en twee uur later is hij er al weer.
De pijn, die er nog altijd is. Mijn overgevoelige buik die ik veel te vaak (al dan niet bewust) overbelast door boodschappen of Maxi Cosi's te dragen. Mijn borsten die met momenten zodanig op springen staan dat het pijn doet om te stappen.
En om het helemaal af te maken ben ik vorige nacht net niet uit mijn bed gedaverd van de koorts en loop ik nu al twee dagen met een ferme angine, algemene malaise inclusief.
Om nog maar te zwijgen van de onophoudelijke stroom van bezoek die ik uiteraard graag zie komen (want ondanks alles ben ik nog altijd zo trots op mijn Nieltje en wil ik hem aan iedereen laten zien) maar die me toch met elk bezoek helemaal afmat.

Dus lijkt het nu alsof mijn lijf maar op een manier met die gigantische berg hormonen en emoties kan omgaan: een oneindige reeks huilbuien. Verdriet, frustratie, apathie, oververmoeidheid.
En dat alles samen leidt uiteraard ook nog eens tot een enorme berg schaamte en schuldgevoel.

Ik zie het bos door de bomen niet meer. Ben ik alleen met mijn gevoel? Of hebben alle mama's dit en wordt er niet over gesproken?
Het is uiteraard niet moeilijk om een uurtje per dag perfect housewife te spelen als het bezoek er is en af en toe een überschattige foto van mijn zoontje te posten. Voila, ons perfecte gezinnetje.
Ik ben alleen als de dood dat mijn perfect gezinnetje hier te veel onder zou beginnen lijden, want ze zijn mij veel te dierbaar, die mannen van mij.
Dus heb ik de vroedvrouw op de hoogte gebracht. En ze was blij dat ik aan de alarmbel heb getrokken. En ze komt morgen langs en we gaan er wat aan werken. Maakt mij zelfs niet uit hoe.

Ik heb me laten vangen door mijn eigen verwachtingen, denk ik. De controlefreak, de extreme planner is intern volledig in shock door de chaos van de voorbije weken. Ik kan het niet anders verklaren.

Dus, bring on the drugs, als het echt moet.