We waren zo dichtbij. Opgenomen op de materniteit. Weeën. Borstvoeding die op gang kwam.
Overal baby's.
En nu zijn we weer thuis. Mijn buik is nog altijd niet rustig, ik heb met momenten nog steeds pijnlijke harde buiken en krampen, en dan hoop ik stiekem dat mijn water zal breken of dat de harde buiken echte weeën zullen worden.
Want we waren zo dichtbij.
En ik vind die kronkelende baby in mijn buik nog altijd zalig, maar stiekem wil ik hem zo graag in mijn handen. Ik ben zo ongeduldig.
Blijf nog maar even zitten, mannetje. Maar niet meer te lang, ok?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten