De wandeling terug bracht geen verbetering, en rusten thuis leverde ook niet direct veel op.
Op aanraden van de vroedvrouw belde ik naar het verloskwartier en een kwartiertje later zaten we in de auto.
Ontsluiting, verweking, harde buiken, voorweeën, allemaal dingen die niet horen bij een zwangerschap van 33 weken werden vastgesteld, dus voor de zekerheid werd er beslist om in te grijpen.
Onze kleine man kreeg longrijping (nouja, ik kreeg de spuiten en hij de medicatie) en na een nachtje werd er ook beslist om 48 uur weeënremmers op te starten.
Dus hier liggen we, op de materniteit, een kleine, ongeduldige zoon en een mama die stiekem een beetje geniet van Netflix, eten op haar schoot, dutjes en een man die haar verwent!
Ondertussen is de kuur met weeënremmers bijna afgelopen en na nog een nachtje observatie mag ik morgen naar huis.
En als hij dan wil komen, dan is dat geen probleem. Dan is hij net groot en sterk genoeg. Hij zal wel nog ondersteuning nodig hebben en zuurstof en sondevoeding, dus dat vermijden we liever, maar zijn kansen zijn wel optimaal!
Dat wordt rusten, en ook in spanning afwachten.
Ik ben stiekem wel gecharmeerd door mijn kleine, ongeduldige deugniet.
En ik kan eigenlijk stiekem niet wachten om hem in mijn armen te hebben ♡
Geen opmerkingen:
Een reactie posten