Als jong meisje droomde ik, net zoals het overgrote deel van jonge meisjes, over een romantische toekomst. Na het middelbaar de wereld zien, studeren, uitgaan, verliefd worden. En dan samenwonen en trouwen en een huisje kopen.
En zwanger zijn en mama worden.
Ik droomde over vrijwilligerswerk in Afrika, over lieve, knappe jongens waar ik smoorverliefd op was, over lange, witte trouwjurken en over kleine babytjes in mijn buik en in mijn armen.
Heel origineel allemaal.
Dat jaartje buitenland heb ik achter de rug. Studeren ook. Ik ben heel erg verliefd geworden, ik ben gaan samenwonen, had een fantastische trouwdag en ben voor de tweede keer zwanger.
Wij houden het sowieso bij twee kindjes, en dat doet mij beseffen dat dit echt de laatste weken of misschien wel dagen zijn. De laatste dagen met een dikke buik, met een kleine baby die met momenten keihard schopt. De laatste dagen waarop ik vol verwachting en ongeduld uitkijk naar de komst van ons zoontje.
Voor ik het weet komt mijn laatste bevalling.
En ik kan niet anders dan mij afvragen: en dan? Wat komt er daarna?
Het is alsof alle grote stappen in mijn leven gezet zijn. Het is weer een afgesloten hoofdstuk. Het hoofdstuk van de bolle buiken is zo goed als klaar.
En ook al was het zeker niet een van mijn favoriete hoofdstukken, ik ga het toch missen. Ook al kijk ik uit naar mijn jongens, naar hun jeugd en hun dromen. Naar school en vakanties. Naar het opvoeden en het loslaten.
Het doet toch een beetje raar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten