De Echte Wereld

Het allermoeilijkste aan dat hele moederschap vind ik de verantwoordelijkheid. Want het is mijn (of beter: ons) taak om ons kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden op hun intrede in de wereld. De Echte Wereld. De kleuterschool, lagere school en het middelbaar. Vriendschappen en relaties. Teleurstellingen en moeilijkheden. Uitdagingen. De werkwereld. 

De reden waarom ik dat zo moeilijk vind is omdat het honderd procent ingaat tegen mijn diepste buikgevoel. Ik wil namelijk niets liever dan Niel in een grote luchtbel steken. Of terug in mijn buik. Zodat hij nooit hoeft te weten hoe teleurstelling of verdriet voelt. Zodat hij nooit zou beseffen wat er allemaal in De Echte Wereld gebeurt. 

Wanneer hij 's avonds niet wil slapen, wil ik naast hem in zijn bed kruipen. En 's nachts neem ik hem liefst tussen ons in bed. Zodat hij zeker niet bang is, om alleen te zijn of omdat het donker is.

Maar ik weet dat hij moet leren dat hij niet bang hoeft te zijn van het donker, of om alleen te zijn.

Wanneer ik hem 's morgens in de crèche afzet, weent hij en smeekt hij mij om niet weg te gaan. Maar ik ga toch, ook al kan ik hem gerust terug meenemen naar huis. Mijn hart bloedt als ik de deur achter mij dicht trek. 

Maar ik weet dat hij moet leren dat ik altijd terug kom.

Wanneer zijn broer zal geboren worden, zal hij moeten leren dat hij niet meer de allerbelangrijkste persoon is in mijn leven, maar dat hij die plaats zal moeten delen. Ik weet dat dat voor hem niet gemakkelijk zal zijn, maar weer zal hij er de nodige levenslessen uit trekken. 

En zo kan ik eindeloos doorgaan. Ik wil het liefst van al nooit boos zijn op hem, hem nooit laten zien dat ik soms eens mijn geduld verlies of verdrietig ben. Maar hij moet leren dat het allemaal dingen des levens zijn. Het is aan ons om hem al die dingen te tonen en hem te leren hoe hij ermee kan om gaan. En om hem zo goed mogelijk te begeleiden. 

Want opvoeden is niet meer en niet minder dan je kind klaarstomen voor De Echte Wereld. 

Zoals mijn moeder het zo mooi verwoordt: kinderen krijg je in bruikleen en het is jouw taak om ze zo goed mogelijk te vormen, tot wanneer je ze weer moet loslaten. 

Alleen slaag ik er maar niet in om te begrijpen waarom de natuur het nodig vond om het ons zo lastig te maken. Want het is verdoeme met momenten niet gemakkelijk. En het schuldgevoel is alomtegenwoordig. 

Maar zo zit De Echte Wereld nu eenmaal in elkaar.