Niel.
Lieve, kleine Niel.
Wat een emoties de laatste dagen..
Maandag moesten we op controle bij de gynaecoloog. Mijn glycemieën deden al eventjes niet meer wat ze moesten doen, dus plots zei ze dat wachten geen zin meer had. Dinsdag zou hij 37 weken bij mij geweest zijn en dat was voldoende.
Plots kwam het heel snel. Morgen om acht uur aanmelden op het verloskwartier, zei ze. Mijn hart!
Ik ga eerlijk zijn, ik was het de laatste dagen echt beu. Ik had al wat ontsluiting, ik had voorweeën, ik was er helemaal klaar voor. Het thuiszitten en afwachten was ik kotsbeu. Dus eigenlijk klonk het woord morgen mij als muziek in de oren.
Thuis zijn we allebei beginnen opruimen en hebben we ons laatste spullen verzameld, iets wat wel handig is aan dat inleiden. Geen vuile afwas of stinkende vuilzakken als je thuiskomt, niet over en weer moeten naar huis omdat je iets vergeten bent. Nee, er is alle tijd om je rustig klaar te maken.
Een glaasje wijn tegen de zenuwen en dan slapen. Nu ja, slapen... Ik had David al snel naar de zetel verbannen aangezien zijn gesnurk niet bepaald bevorderlijk was voor mijn broodnodige rust, maar veel heeft het niet uitgemaakt. Ik heb geen oog dichtgedaan, de spanning was veel te groot.
Om 6 uur zijn we nog samen in bad gekropen, dan rustig ontbeten en vertrokken. Richting de slachtbank.
Ik was behoorlijk rustig, mentaal helemaal klaar. Ik had maandagavond met een zee van tranen afscheid genomen van mijn dikke buik, mijn klein schoppertje, mijn alleenrecht en ik had er mij bij neergelegd dat ik hem ging moeten delen.
Ik nam afscheid terwijl iedereen zich klaar maakte om Nieltje te ontmoeten.
Maar ik had er vrede mee.
De bevalling werd ingeleid met medicatie. Op tien minuten tijd belandde ik in de hel. Ik had enorm krachtige en frequente weeën (wat hoort bij een inleiding). Maar wist ik veel. Ik voelde me een echte seut. Een uurtje bezig en het al niet meer aankunnen. Overgeven van de pijn. Wat ga ik doen als de echte weeën komen, dacht ik...
Nog een uurtje heb ik het volgehouden. Ik vroeg aan de vroedvrouw of het normaal was dat 'die eerste weetjes' zo veel pijn deden.
Die eerste weetjes bleken the real deal te zijn. Echte, hevige contracties die een minuut duurden en twintig seconden later al opnieuw begonnen. Ik kon niet recupereren en er werd al snel beslist om een epidurale te plaatsen.
Ik zou een hele epistel kunnen schrijven over de zaligheid van een epidurale. Op tien minuten tijd was de pijn weg en lag ik in bed te glimlachen. Af en toe een beetje druk, meer voelde ik niet.
Een beetje later is mijn water gebroken. Ik voelde me meer en meer klaar, ik wilde eraan beginnen. Ik keek echt uit naar het persen. Ik had ondertussen al zes centimeter opening dus naar mijn gevoel ging het allemaal snel vooruit.
Maar aan persen zijn we niet toegekomen. Meneertje had het moeilijk in mijn buik. Ik voelde dat de sfeer plots veranderde toen de monitor constant in alarm ging en de vroedvrouw de stagaire de opdracht gaf bij ons te blijven terwijl ze de gynaecoloog opbelde. Ik begon ook mijn weeën terug te goed te voelen.
Ze had de dokter gebeld, zijn hartritme zag er niet zo goed uit, hij was moe, hij moest eruit.
Het was half drie, en de dokter had gezegd dat ze om kwart voor drie wilde snijden.
Een sectio.
Ik moet nog steeds wenen als ik denk aan de paniek die ik voelde. Ik wilde geen sectio, ik wilde persen.
En waarom moest hij er op een kwartier uit? Er was toch niets mis?
Waarom begint iedereen hier plots rond mij te vliegen?
Waarom staan er tien mensen in mijn kamer?
Ik heb gehuild en gehuild. Ik was doodsbang. Elke seconde die hij nog in mijn buik doorbracht was er voor mij een te veel.
Uiteindelijk is hij om kwart na drie geboren. Naar mijn gevoel helemaal blauw. En zonder geluid. Ze namen hem mee naar een kamertje en ik werd ondertussen rustig aan vol-le-dig gek.
Af en toe ging de automatische deur open en zag ik een voetje of een handje. Maar ook zes mensen rond zijn bedje en een reanimatieballon en ik werd verder gek. Ik heb liters gehuild.
En dan plots, een schreeuwtje en ik ging door de tafel vallen van geluk. En de kinderarts die riep dat alles ok was. En ik huilde rustig verder.
Zijn glycemie stond veel te laag, dat was waarschijnlijk de oorzaak van zijn moeilijkheden tijdens de arbeid. Hij kreeg een infuusje en zuurstof en mocht gelukkig eventjes bij mij liggen.
Om kwart na drie geboren, om kwart na vier in de couveuse op de Neonatologie.
48 uur is hij moeten blijven. 48 uur, 3 infuusjes en nog een paar hypo's.
Ik ben die draadjes gewoon, monitoring en saturatiemeting, infuusjes, noem maar op.
Maar niet bij hem. Het deed enorm veel pijn om hem zo te moeten zien, het schrikte enorm af. Ik heb zelf al zoveel infuusjes gestoken en toch moest ik weg toen de vroedvrouw een nieuw infuusje moest plaatsen.
Nu weet ik wat de woorden 'als hij maar gezond is' echt betekenen. Maanden had ik alles gepland, me op alles voorbereid, beslist wat ik wel en niet wilde.
Al-les heb ik moeten loslaten. Er is niets gegaan zoals ik het wilde en het maakt mij ondertussen al geen bal meer uit.
Hij is ondertussen bij ons op de kamer en hij doet het goed.
En dat is echt alles wat telt.
Nieltje is geboren. Hallelujah hallo! ♡
Geen opmerkingen:
Een reactie posten