Kijk, ik ga eerlijk zijn. Het loopt totaal niet zoals ik gedacht had.
De hormonen zijn een zeer smerig spelletje aan het spelen, denk ik. Mijn gevoelens en gedachten vliegen alle kanten uit. Over het algemeen voel ik me slecht, met af en toe een piekje naar 'het gaat wel' en af en toe een dip naar 'volledig depressief'.
Soms ben ik volledig apathisch en ben ik blij dat David er is om onze zoon een flesje te geven of zijn pamper te doen. Soms ben ik extreem onzeker, over hoe ik er nu uitzie of wat mensen van mij denken als ze op bezoek komen. Dan denk ik dat ze mij een slechte moeder vinden.
Ik ben bang dat mijn man mij lelijk en saai vindt en heel binnenkort bij mij zal weggaan.
Ik voel me met momenten ook kwaad en ambetant en gefrustreerd over domme dingen.
Ik wacht ongeduldig tot er terug ruimte komt voor echte vreugde en geluk, want dat voel ik nu helemaal niet. En dat geeft me zo een gigantisch schuldgevoel.
Ik heb een prachtig, adembenemend zoontje die elke keer 10/10 krijgt van de vroedvrouw. Hij eet, hij slaapt, hij lacht.
En ik kan er niet van genieten. Ik voel me een dikke, huilende melkfabriek die profiteert van de goedheid van haar man en te veel met zichzelf bezig is om deftig van haar zoontje te houden.
So there, een eerlijk moment. En ik kan alleen maar hopen dat mijn gevoel voor veel nieuwe mama's herkenbaar is en dat ze mij binnenkort allemaal garanderen dat het snel zal voorbij gaan. Want ik zie de dagen passeren, hij wordt morgen twee weken en ik wil het niet missen, mijn klein ventje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten