Eerst en vooral liefde.
Voor de bevalling was ik altijd een beetje bang voor de verwachtingen die gepaard zouden moeten gaan met een geboorte. De roze wolk, de instant crush, je baby komt er uit en BAM! LIEFDE! Een overspoeling van liefde. Ik was bang dat ik dat niet zou voelen.
En ik had gelijk. Ik voelde de eerste uren helemaal geen liefde voor dat klein hoopje mens, ik voelde vanalles maar verliefdheid hoorde er niet bij.
Dat is na een week helemaal veranderd. Ik kan het moeilijk omschrijven, de hoeveelheid liefde die ik voel. Het is ontzettend intens. Ik kan uren naar dat ventje staren, hem strelen en knuffelen, aan zijn haartjes en zijn halsje snuffelen, ik ben volledig high door zijn aanwezigheid.
Emotie nummer één is zonder enige twijfel echte, echte liefde.
En wat zou het mooi zijn moest het daarbij blijven. Dat ik gewoon de hele dag liefde zou voelen voor mijn zoontje en zijn fantastische papa en verder niets.
Maar neen, ik voel ook onzekerheid. Constant. Heeft hij honger? Geef ik hem te veel melk? Waarom slaapt hij niet? Slaapt hij niet te veel? Is hij wel gelukkig? Krijgt hij genoeg knuffels? Zou hij weten dat we hem zo graag zien?
Een eindeloze lijst aan vragen waar niemand een antwoord op heeft. Want hij kan het niet vertellen. Het enige signaal dat ik krijg is dat hij er goed uitziet. Hij plast, hij eet, hij slaapt, hij lacht. Daar moet ik het mee stellen. Dat is het antwoord.
Frustratie, eentje die tot nu toe elke dag al aanwezig geweest is. Oorzaak: borstvoeding. Door een samenloop van omstandigheden wil de borstvoeding niet lukken. Een keizersnede, diabetes, een geboorte op 37 weken, opname op neonatologie waar Niel heel veel flesjes heeft gekregen, overgevoelige tepels. Alles samen zorgt dat voor een klein ventje die eigenlijk niet goed weet wat hij moet doen met die borst die constant in zijn gezicht geduwd wordt. Ik was soms bijna een uur bezig om hem te doen aanhappen, en dat deed hij dan nog verkeerd, waardoor mijn tepels er moesten aan geloven.
Resultaat: li-ters tranen, heel veel frustratie maar gelukkig ook een begripvolle vroedvrouw die mij al snel het afkolftoestel aanprijsde en voorstelde vanaf nu melk in flesjes te geven.
Ik ben een ander mens sinds ik niet meer uren per dag mijn kind lastig val met mijn giga borsten.
Ik heb me ondertussen ook al aardig schuldig gevoeld. De infuusjes, de couveuse, alles van aan de bevalling tot wanneer hij bij ons op de kamer was lijkt helemaal mijn schuld. Ik voel me op irrationele momenten zelfs schuldig dat hij er is, als mijn hormonen compleet de pan uitswingen. Dan denk ik, arm ventje, wat doe ik jou aan? Onschuldig dingetje, hier heb je helemaal niet om gevraagd. En dan wordt er weer een potje gehuild.
Of toen er een hele bende bezoek in de kamer zat, die hem doorgaf als een pop. Terwijl hij eigenlijk flink lag te slapen en in zijn bedje moest liggen. Nadat iedereen weg was, was hij volledig over zijn toeren. En dat was helemaal mijn schuld, want mijn buikgevoel zei dat ik hem moest pakken of in zijn bedje moest leggen maar ik durfde niet, wilde op niemand zijn tenen trappen, terwijl ik mijn buikgevoel had moeten volgen en voor dat klein bolletje had moeten opkomen.
Dus heb ik uiteraard een uur zitten huilen.
Het verbaast mij enorm wat zo een klein mensje bij mij teweeg brengt. Ik voel me zo kwetsbaar sinds hij er is. De gedachte dat er iets met hem zou gebeuren maakt mij gek. Het is bijna eng om mij aan hem te hechten. Een deel van mij wil niets liever dan hem vasthouden, knuffelen, badjes geven, ruiken, kussen, noem maar op. Maar een ander deel zegt, pas op. Pas op, je mag hem niet te graag zien, je mag je niet helemaal laten gaan in de emotie, want wat als? Wat als er iets gebeurt?
Ik ben ontzettend kwetsbaar en andere mama's garanderen mij dat dat gevoel nooit meer weggaat.
Om met een cliché mijn betoog te beëindigen: samengevat voel ik ontzettend veel geluk, als mijn hormonen het toelaten. Ik zit op een enorme, gigantische roze wolk. Ik ben smoorverliefd op mijn man, die me tot nu toe al elke dag verbaasd heeft. Die ons verzorgt en mij helpt en begrip heeft voor mijn tranen en tirades. Die cadeautjes koopt voor mij en kookt en ondertussen zo hard zijn best doet om te leren zorgen voor zijn zoontje.
En ik ben smoorverliefd op mijn Nieltje.
Ik voel zodanig veel geluk dat ik er bang van word.
Waarom waarschuwen ze mensen daar niet voor in de prenatale les?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten