Afbouwen (2)

Antidepressiva. Wat een uitvinding. Geluk in een pilletje! 
Eventjes een dipje? Geen enkel probleem, een pilletje per dag, een paar weken geduld en kijk, je voelt je beter, je hebt plots weer energie. Waarom nemen mensen dit niet gewoon standaard?

Maar dan word je zwanger en blijken die pillen niet onschuldig voor het foetusje. Oepsie, daar hadden we even allemaal niet bij stilgestaan. Maar geen probleem, we bouwen die pillen gewoon af. Van 60 mg naar 30 mg naar 15 mg naar 7.5 mg naar niets. 
Oftewel van niets-aan-de-hand naar af-en-toe-weer-een-dipje naar absolute klotemiserie. 

Want ik ben al een beetje door de hel gegaan de laatste weken. Mijn emoties en gedachten vliegen alle kanten uit, ik wissel huilbuien af met oncontroleerbaar gegiechel, ik twijfel aan mezelf, voel al mijn oude demonen terug bovenkomen. Elke stap dichter naar nul milligram zorgt voor meer complete chaos. 

Dus mijn excuses voor volgend stukje zelfmedelijden, maar het moet er even uit:
Waarom?
Waarom ik? 
Waarom kon ik niet de mama zijn die zo gelukkig was met haar baby, die lekker knus lag te zweven op haar roze wolk? 
Ik word zo kwaad als nieuwe mama's in mijn omgeving zeggen dat ze aan het genieten zijn, dat ze verliefd zijn, dat het zo zalig is. 
Fuck yooooouuuuuu!

Waarom?
Waarom was het bij mij gehuil, drama, depressie, therapie, pillen, zelfmoordgedachten,...?
En waarom moet ik daar nu nog altijd mee geconfronteerd worden, zoveel maanden later? 

Ik heb met ontzettend veel plezier de laatste verpakkingen van mijn medicatie in de vuilbak gekieperd, en ik wil ze nooit of nooit nog zien, laat staan innemen. 

Ik kan alleen maar hopen dat dat klein ventje in mijn buik deze keer hetgeen zal zijn dat mij oppept als ik een dipje heb. Dat ik misschien een herkansing krijg. Dat ik misschien toch zal kunnen genieten. 
Ik kan alleen maar hopen dat al die maanden therapie (met zijn bijhorende prijskaartje) echt een verschil gemaakt hebben. Dat ik geleerd heb om voor mezelf te zorgen, om mijn grenzen te stellen, om dingen in perspectief te zien. 

Want het is nu godverdomme genoeg geweest. 
Vraag ik zoveel? Ik wil gewoon een gelukkige mama zijn. Op een roze wolk.