Huisvrouw

Mijn laatste werkdag dateert ondertussen al van 2 november. Ik ben met andere woorden al bijna 5 maand fulltime huisvrouw. 
Voor mijn fysieke gezondheid is dit een godsgeschenk: ik heb de luxe om zeer regelmatig te leven en kan zo veel beter mijn glycemie onder controle houden. Ik kan rusten als het nodig is, heb geen stress en kan heel goed op mijn voeding letten.

Ik kan heel goed verstaan dat mijn zwangere vriendinnen die moeten werken tot de allerlaatste dag met momenten ferm jaloers zijn. 

Maar toch is het geen walk in the park. Eerst en vooral 'verdien' ik momenteel net geen 1000 euro per maand, waardoor het elke maand ontzettend krap is en ons spaargeld er door vliegt. Helemaal stressvrij is het dus niet. 
Daarbij komt (en ja, ik ga nu zagen over mijn maandenlang betaald verlof) dat ik dit thuis zitten eigenlijk vreselijk vind. De dagen en weken zijn ontzettend lang, zeker tijdens de voorbije wintermaanden. Iedereen is aan het werk, veel dingen die ik door de week zou kunnen doen kosten geld en het huishouden is ook niet eindeloos, waardoor ik mij met momenten gewoon verveel. 

De voorbije week is de onthaalmoeder in verlof geweest, waardoor Niel fulltime bij mij thuis was. 
Wel, ik heb een nieuw respect ontwikkeld voor huisvrouwen. Vrouwen die dag in dag uit thuis zijn, het huishouden volledig op zich nemen en zorgen voor een nest kinderen. Die elke dag een proper huis presenteren, met daarin een verse maaltijd en geklede en verzorgde kinderen die nog eens opgevoed worden ook. 
Want ik vind het verdorie ontzettend eenzaam en afstompend. Weten dat je grootste verwezenlijking van de dag een mand met gestreken kleren of een propere vloer is. Of erin slagen om niet te ontploffen van frustratie als je tweejarige peuter voor de duizendste keer mama zegt terwijl hij aan je rokken hangt. 

Ik klink waarschijnlijk weer als moeder van het jaar, maar eerlijk gezegd kan het mij niet schelen. Ik zie mijn mini-man doodgraag. En dat klein hummeltje in mijn buik ook. Maar dat wil daarom niet zeggen dat ik elke seconde van elke dag met hen alleen thuis wil zijn. 
Ik ben er gewoon niet voor gemaakt. 
Ik verlang ontzettend hard naar de geboorte van Baby Twee, omdat ik hem wil zien en wil vasthouden uiteraard, maar ook omdat ik mijn leven zo graag terug wil. Ik wil mijn lichaam terug, mijn job, mijn routine, mijn sociale contacten. Ik mis de uitdaging, ik mis een doel, ik verlang naar voldoening. 
En ik weet dat dat van mij geen slechte mama maakt. Ik respecteer ouders die ervoor kiezen om minder te werken of zelfs een hele periode niet meer te werken om meer tijd te kunnen doorbrengen met de kinderen. Maar ik word er niet gelukkig van. De tijd die ik de laatste twee jaar met Niel heb gehad is onvervangbaar, en ik weet dat David met momenten graag zou willen ruilen, zodat hij zijn zoontje wat meer zou kunnen zien. 

Maar ik denk dat Niel en zijn Broer even gelukkig gaan zijn met minder tijd thuis. En ik net veel gelukkiger. De kans dat het hier een gekkenhuis wordt als zowel David als ik fulltime gaan werken met een peuter en een baby in huis is groot, dat besef ik. En ik zal waarschijnlijk ook duizend-en-één dingen hebben om over te zagen als het zover is, zo ben ik nu eenmaal. 
Ik begin gewoon meer en meer te beseffen dat het een illusie is dat alles opgeven voor je kind het beste is. Dat is niet zo. Een kind is gebaat bij een gelukkige mama, niet bij een continu aanwezige mama. Een kind is ook gebaat bij sociaal contact met leeftijdsgenoten en van jongs af aan zelfstandig leren zijn. En de momenten die we dan uiteindelijk wel samen kunnen doorbrengen, de weekends, de verlofdagen, de vakanties,... zullen mooier en intenser zijn. 

Ik wil dus gerust nog enkele maanden huisvrouw spelen en voor ons nestje en ons welpjes zorgen. Maar daarna niet meer. Daarna wil ik terug een evenwicht zoeken waar ik mij goed bij voel, en waar we alle vier bij gebaat zijn. 
Routine en andere kindjes voor ons jongens, wanneer ze in de opvang of op school zijn, en een gelukkige, enthousiaste mama als ze thuis komen. Drukke en hectische weken afgewisseld met leuke en ontspannende weekends. Mijzelf terug vinden op het werk, terug doen wat ik zo graag doe en het gevoel hebben dat ik ook op andere plaatsen een verschil kan maken. Terug leren en durven tijd maken voor mijzelf en de dingen die ik graag doe. 
Terug naar de wereld die blijft draaien buiten ons huis. 

Ik tel af, zonder schuldgevoel en met bergen liefde.