Ik had het zelf nog niet direct in de mot...
Ja, ik loop ontzettend moe, maar heb dan ook een peuter in huis rondlopen die net hersteld is van een ferme griep. En ik ben zwanger, dat kan ook al eens vermoeidheid in de hand werken.
Maar ik ben ook enorm emotioneel. Huilbuien worden dagelijks afgewisseld met momenten van onverklaarbare woede of frustratie.
En ik pieker. Ik wil niet bevallen. Ik wil niet nog eens meemaken wat ik al meegemaakt heb. Ik wil geen keizersnede. En ik wil ook geen infusen en ruggenprikken en scheuren en naden en wonden en pijn. Ik wil geen huilende, krijsende baby die mijn borsten kapot zuigt en niet wil slapen en afziet van pijn en krampen.
Ik wil niet buiten komen, wil geen mensen zien, wil niets doen. Maar word tegelijkertijd gek in mijn huis.
En plots viel mijn frank. Daar gaan we weer. Heel stiekem is de Zwarte Hond wakker geworden, en steeds groter geworden. Hij komt steeds harder tegen mijn been wrijven en op mijn schoot springen, tot wanneer hij weer bovenop mij kan gaan liggen en daar kan blijven.
De medicatie afbouwen ging nochtans goed. Ik voelde eigenlijk zo goed als geen effect. Tot nu.
Zoals gepland zit er dus niets anders op dan een afspraak maken met de huisarts, die mij hoogstwaarschijnlijk terug met antidepressiva zal willen laten starten. Tegen mijn zin, want ik wil echt niet dat mijn klein ventje moet afkicken van die viezigheid.
Miljaar, hoe is het toch mogelijk? Ik dacht dat ik er sterk op stond, dat ik het zou aankunnen, deze keer. Het is mij nu echt wel duidelijk dat ik hier totaal geen controle over heb, dat het puur chemische onbalans is, die weer zijn tijd zal nodig hebben om op zijn plooi te komen.
FUCK.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten