Drie weken geleden nam ik voor het eerst contact op met Sint Camillus, een psychiatrisch ziekenhuis met een gespecialiseerde afdeling voor vrouwen met een postnatale depressie. Net op de dag dat het helemaal mis ging, dat ik er helemaal onderdoor ging, las ik een artikel in Libelle over het centrum. Wenend belde ik hen op. In het weekend kon er moeilijk iets gebeuren, maar ik kreeg een week later een intakegesprek.
Ik ging langs bij een psychiater en schetste kort wat het probleem was. Veel moest ik niet vertellen, er was ontegensprekelijk sprake van een depressie en die moest dringend behandeld worden. Wat deed het deugd om eindelijk bevestiging te krijgen, om een arts voor mij te hebben die mij serieus nam in plaats van andere artsen die mij vitaminen of tassen warme melk aanraadden. Of artsen die zeiden dat ze 'toch niet echt in postnatale depressies geloven'.
Zonder verpinken schreef ze mij anti-depressiva voor. Een bittere pil.
Maar het moest. Met een beetje gepush van David en mijn mama beet ik door.
Twee weken later gaat het beter. Ik voel me duidelijk minder angstig en onzeker en spendeer mijn dagen op andere plekken dan de zetel. Zelfs werken gaat goed, al voel ik wel dat ik mijn grenzen nog goed moet bewaken.
En dat alles zonder bijwerkingen.
Maar zoals ik al vermoedde zijn problemen zoals het mijne niet met een pilletje op te lossen. Na een weekje of twee rust in mijn hoofd spelen er terug negatieve gedachten.
Ik voel enorm de drang om te analyseren wat er gebeurd is, wat ik 'fout' gedaan heb, wat ik de volgende keer anders moet doen. Ik voel bergen emoties opborrelen als ik terugdenk aan de zwangerschap, de bevalling, of de eerste maanden.
Ik heb veel te verwerken en dat zullen pillen niet in mijn plaats doen.
Gelukkig biedt Sint Camillus ook psychologische begeleiding aan. Jammer genoeg is er een wachtlijst en dat betekent dat ik moet wachten om al die emoties los te laten. En dat is moeilijk.
Maar het is leefbaar nu. Ik functioneer en vind rust als het nodig is. Ik geniet van Niel.
Eén voordeel aan helemaal aan de grond zitten: there's no way to go but up.
En we zijn onderweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten