Als ik nu foto's bekijk van de bevalling kan ik niet geloven hoe lang dat al geleden is, en hoeveel er al gebeurd is.
Het waren alleszins, zonder enige twijfel, de allergekste maanden tot nu toe.
Man, man, man, wat een rollercoaster.
Jammer genoeg verliep het allemaal niet zo vlot als ik gewild had. Maar nu het al enige tijd weer wat beter gaat slaag ik er toch in om de dingen door een andere bril te bekijken.
Ja, ik heb ongeveer duizend keer een oog uitgeschreid. Ik heb me soms dagen aan een stuk ellendig gevoeld, en eigenlijk ook continu onzeker en angstig. Ik heb er met momenten spijt van gehad dat ik er ooit aan begonnen ben, en gevloekt omdat dat klein mormeltje heel ons leven overhoop kwam gooien.
Maar het is alsof mijn lijf nu toch beseft heeft dat het tijd wordt om de knop om te draaien. Dat het goed geweest is.
Want in die vijf maanden zijn er ook ontzettend veel zalige momenten geweest.
De herinnering aan mijn bevalling en de dagen erna bezorgden me tot voor kort koude rillingen. Maar nu niet meer. Want eigenlijk, ondanks alle miserie en alle dingen die misliepen, was het wel een mooie ervaring. Ik ben ferm blij dat Niel er in een stuk uitkwam, en nu kerngezond is. En misschien was zijn geboorte niet zo gelukzalig als ik gehoopt had, zijn verhuis van Neonatologie naar onze kamer was dat wel.
Hemels om hem eindelijk bij mij te mogen houden en hem constant in mijn armen te hebben en aan zijn haartjes te kunnen ruiken.
Zalig om hem eindelijk aan iedereen te kunnen tonen.
Die eerste weken thuis waren loodzwaar, en eerlijk gezegd heb ik daar weinig positiefs over te vertellen. Tot wanneer Niel zes weken werd, en hij voor de eerste keer lachte.
Sindsdien volgden de mooie momenten elkaar op maar was ik misschien te verblind om ze te zien.
Samen in bad, met ons twee. Of elke ochtend een dutje in mijn bed, met mijn hand op Nieltjes buik.
Alles wat hij in die maanden leerde; speeltjes grijpen en ze expres op de grond gooien, proberen zitten, de eerste keer rollen.
Kleine stapjes voor de buitenwereld maar gigantische evenementen in ons leven...
Zijn geluidjes, zijn dramatische huilbuien die met momenten zo dramatisch waren dat het grappig werd.
De eerste pogingen met vaste voeding.
En de ontelbare stoten die vooral David tegenkwam met variabele lichaamssappen.
Nog een weekje, maar ik loop nu al met een gigantische krop in mijn keel. Ook al verkondig ik regelmatig dat ik tijd voor mezelf nodig had, diep vanbinnen weet ik dat ik hem niet kan missen. Want als ik echt tijd voor mezelf gewild had, dan was die er wel geweest. Er waren genoeg kandidaten om op Nieltje te passen.
Ik wilde hem gewoon bij mij.
En nu heb ik geen keuze meer.
Maar ik ben blij dat ik deze periode toch nog positief kan afsluiten. En er nu met een andere blik op kan terugkijken.
Ik ben nog niet waar ik moet zijn. Maar het blijft precies de goede richting uit gaan.
Dus is het nu tijd voor iets nieuws.
Terug naar de realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten