Postnatale depressie (2)

Ik bekijk de wereld de laatste maanden door een andere bril, sinds ik zelf mama geworden ben, en ik krijg het gevoel dat mama zijn en alles wat erbij komt kijken een hot topic is. In de krant, in tijdschriften, op televisie en vooral op sociale media lees ik precies niets anders meer.
Of het lijkt voor mij althans zo...

#gentlemom is al lang een bekend begrip bij mama's van vandaag, Siska Schoeters gaat al de hele week over de tong omdat ze gedurfd heeft te zeggen dat mama zijn soms echt kut is, ik las zelfs onlangs een artikel waarin iemand zei dat het vandaag de dag precies 'hip' is om te zeggen dat het moederschap tegenvalt en dat iemand met een postnatale depressie zit.

Ik zou ook liever berichten de wereld insturen waarin ik vertel hoe zalig het allemaal is. Hoe gelukkig ik word van mijn klein babytje.
Dat mama worden mijn leven helemaal compleet gemaakt heeft.
Maar die verhalen zijn naar mijn gevoel beu verteld. Dat veel mama's het zo ervaren, dat weten we ondertussen. Of dat we dat beeld graag ophangen...

Het is de andere kant van het verhaal die nog niet zo lang verteld wordt. En ja, het is ondertussen al aanvaard om eens te zagen op de kinders. Dat ze niet slapen. Dat ze lastig zijn. Dat we soms blij zijn dat ze eens een avondje weg zijn.

Het is jammer genoeg nog niet oké om te zeggen dat je al lang geen plezier meer vindt in de dagelijkse dingen des levens. Dat voor hem zorgen gewoon te veel wordt, dat je begint te wenen bij de gedachte dat hij fruitpap moet eten. Dat je elke morgen in paniek wakker wordt en met een klein hartje ligt te wachten tot hij wakker wordt, want hij zal wel weer niet willen eten.
Dat je liever zou willen dat hij heel de dag zou slapen, zodat je jezelf niet van de zetel moet schrapen.
Dat je beseft dat je gedrag hem kan beïnvloeden en dat je daarom je geluk faket als hij er is. Je lacht en speelt met hem terwijl je liever met hem in bed wil kruipen en wil wenen.
Dat heel de wereld hem precies het zaligste op aarde vindt en dat het jou allemaal nog weinig doet.

Het is leven op automatische piloot. De laatste maanden zijn precies een droom, waarin iemand anders mij bestuurt en ik zonder nadenken doorga met voeden, troosten, verversen en badjes geven.
Ik vind nergens nog plezier in.

Ik durf het precies enkel hier opschrijven, zodat ik de blikken van andere mensen niet hoef te zien. Want ik zal me sowieso veroordeeld voelen.
Als mensen mij vragen hoe het gaat met mij of met Niel zeg ik dat het goed gaat, omdat ik niet het gevoel heb dat ik kan uitleggen wat er in mij omgaat.
Enkel tegen mijn familie ben ik nu eerlijk. Dat het zo slecht gaat dat ik dringend, heel dringend hulp nodig heb. En die komt er. Dus ik hou vol en ploeter verder.

Maar er komt zoveel schaamte bij kijken.
Iemand zei deze week tegen mij dat Niel het mooiste en liefste kind van de wereld is. En ik mag zijn mama zijn!
En nog niet content...