Postnatale depressie

Het begon allemaal toen ik net zwanger was, nu een goed jaar geleden.
Vanaf dag een ben ik helemaal veranderd. Ik was enorm bang voor wat mijn diabetes met Niel zou doen, ik voelde me heel snel schuldig als ik eens een glaasje dronk of een stukje niet-helemaal-uitgebakken vlees at.
Ik was ook heel onzeker, elk krampje en kwaaltje deed me wankelen en ik zat geregeld in paniek bij de gynaecoloog of op het verloskwartier.
Ik was toen al met momenten enorm emotioneel en hormonaal, ik had toen al vaak het gevoel dat ik de controle over mezelf kwijt was.
Dus ging ik maar proberen om andere dingen te controleren. Ik zocht op hoe ik Niel ging leren doorslapen, hoe ik hem het beste ging opvoeden, ik maakte beslissingen die ik toen eigenlijk nog niet kon maken.
Ik stelde een geboorteplan op, in de waanzinnige veronderstelling dat ik de bevalling zou laten gebeuren zoals ik dat wilde.
Achteraf moet ik daar mee lachen, maar ik wist echt van niet beter.

Ik ben aan de bevalling begonnen met de slechtst mogelijke ingesteldheid. Met Google als mijn beste vriend en een vrij arrogante houding, want ik ging Moeder Natuur namelijk proberen doen wat ik wilde.
Wel, Moeder Natuur kicked my ass.

Alles liep anders dan ik had gewild en gepland. Het was voor mij een zeer emotionele en traumatische gebeurtenis, waar ik na vier maand nog altijd niet aan wil terug denken, want dan krijg ik het warm en koud tegelijk.

Vanaf toen begon alles vorm te krijgen. Vermoeidheid, stress, onzekerheid en drang naar perfectie duwden mij in een negatieve spiraal.
Ik voelde mij schuldig en was keihard voor mezelf.
Want het was mijn schuld dat Niel op Neonatologie moest. Mijn schuld dat hij geboren werd met een keizersnede, ik had maar beter op mijn suiker moeten letten.

Toen we thuis kwamen ging het steil bergaf. De negatieve emoties en gedachten overspoelden mij volledig. Ik huilde continu. Ik was bloednerveus voor elke voeding omdat het aanleggen zo moeilijk ging.
Ik vond het vreselijk voor Niel dat ik zijn mama was.
Ik wilde liefst van al gewoon weg. Ik wilde dat ik er nooit aan begonnen was.
Maar hij was er en we moesten vooruit.

Ondertussen is Niel vier maanden en kan ik zonder enige twijfel zeggen dat ik nog steeds met een ferme postnatale depressie zit. Al is het verdomd moeilijk om toe te geven en onmogelijk om te aanvaarden. Ik, die al zo lang kinderen wil, de kinderverpleegkundige, kan het niet aan. Nu hij er eindelijk is, vind ik het helemaal niet leuk.
Voor mij is dat verschrikkelijk.

Jammer genoeg zit ik helemaal vast in een draaikolk van negatieve gedachten, piekeren en angstaanvallen.
Ik ben zo onzeker dat elke opmerking van David, onze ouders of gelijk wie mij helemaal doet wankelen. Elke goedbedoelde tip voelt voor mij aan als een klop in mijn maag en klinkt als: 'je doet het niet goed'.
Wanneer iemand zegt dat Niel een verse pamper nodig heeft voel ik me rotslecht want ik had dat moeten zien want ik ben zijn moeder.
Als hij bij iemand anders zijn fles leeg drinkt en bij mij niet, zet ik mij met plezier een uur te janken.
En het is best opmerkelijk dat mensen zich helemaal niet inhouden om te zeggen wat je beter moet doen, wat je fout doet en noem maar op, maar dat sinds Niel zijn geboorte nog niemand eens gezegd heeft dat ik het wel goed doe, dat ik een goede mama ben.
Dat krijgen mensen precies moeilijker over hun lippen.

Jammer genoeg bots ik ook op heel veel onbegrip. Mensen zeggen mij dat ik moet stoppen met piekeren en niet zo bezorgd mag zijn. Alsof ik dat zelf nog niet bedacht had. Ik kan het niet.
Ik krijg mijn hoofd niet stil. Ik kan niet stoppen met piekeren en denk elke seconde van de dag maar aan een ding: Niel.
Ik maak me constant zorgen, over zijn gezondheid, zijn gevoel, zijn geluk en zijn toekomst.
En de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken blijkt voor mij precies te zwaar om te dragen. De angst om fouten te maken verlamt mij volledig.

Eigenlijk zou ik de titel beter veranderen in pre-, per- en postnatale depressie. Want ik snap ondertussen dat mijn probleem niet begonnen is ná de bevalling. En het probleem is er zeker eentje die mij nog eventjes zal achtervolgen.
Ik zit momenteel heel diep. Heb net genoeg energie om voor Niel te zorgen en een beetje liefde te geven aan mijn fantastische echtgenoot.
Geduld en professionele begeleiding zullen hopelijk een verschil maken, ondertussen doe ik verder, stap voor stap. Probeer ik kleine dingen los te laten. Probeer ik hem af en toe uit handen te geven.

En probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat ik eigenlijk een heel goede mama ben.