Normandië

We hebben onze reis onderbroken en zijn vroeger dan gepland naar huis gekomen, omdat het niet te doen was met Niel.
De oorzaak was simpel: zoals ik eerder al vermeldde is onze zoon overdag een heel slechte slaper. Hij heeft een pikdonkere, stille ruimte nodig, dan zal hij misschien eens een uurtje aan een stuk doorslapen.
En aangezien een tripje door Normandië meestal bestaat uit van de ene naar de andere plek rijden, kwam er van slapen niet veel in huis.

Hij sliep 's ochtends nog een beetje op de kamer en ging daarna rustig aan in overdrive in de auto. Te veel licht, te veel lawaai en veel te veel te zien, slapen was blijkbaar het laatste waar hij aan dacht.
Af en toe gaf hij eens toe aan de vermoeidheid in de draagzak, niet meer. Dus zaten we elke avond om vijf uur op de hotelkamer, in het donker en al fluisterend. Zodat meneertje toch een beetje zou slapen.
En aten we sandwiches met beleg van de supermarkt in plaats van gezellig op restaurant te gaan. En dronken we wijn uit plastic bekertjes en speelden we domme spelletjes op de iPad.
De ene keer dat we wel iets gingen eten samen liepen we om de beurt rondjes met de buggy op de parking, zodat hij niet het hele restaurant bijeen zou schreeuwen.
Samen een filmpje kijken of een beetje babbelen zat er ook niet in, want van het minste geluidje werd hij wakker.

Ontspannend was het niet, integendeel.
Dus hebben we beslist om naar huis te komen. Waar er altijd een stille, donkere kamer ter beschikking is. Waar we niet heel de tijd moeten fluisteren.
Waar Nieltje zich duidelijk honderd keer beter voelt, want hij slaapt en eet weer zoals het hoort.

Het waren zeer stresserende dagen. Zelfs David, die altijd zoveel geduld heeft, werd er helemaal opgedraaid van. Continu gehuil in de auto, geen woord tegen elkaar kunnen zeggen, nog niet de helft kunnen doen van wat ik gepland had.
De terugweg heeft twee uur langer geduurd dan gepland, omdat we zoveel moesten stoppen (Niel stond een paar keer op ontploffen...).

Geen ontspannend verlof dus, wel weer veel gepieker, schuldgevoel en een paar nieuwe lesjes geleerd.
Ik wil zo graag dingen doen met hem, buiten komen, uitstapjes doen, maar hij laat het jammer genoeg nog niet toe.
Verwacht ik te veel van hem? Ik weet het niet...
Kon ik maar een weekje op vakantie...