Hoe kan het ook anders, met die stomme reflux die maar niet behandeld geraakt. En die stomme koemelkallergie die zorgt voor krampjes en diarree.
Dus hij is met momenten... lastig.
Hij slaapt nog steeds moeilijk overdag. Enkel in een pikdonkere, stille kamer zal hij een uurtje aan een stuk slapen.
En dan nog moet ik af en toe binnen gaan om een krijsende baby te sussen met een tuutje.
Hij is met momenten ook heel kieskeurig als het gaat over 'op de arm liggen'.
Hij wil enkel schuin op de arm, met zijn buik tegen die van mij, een hand op zijn poepje en een lakentje over zijn ogen.
Als hij dan uiteindelijk in slaap valt, is een diepe zucht van mij soms voldoende om hem opnieuw te doen wakker schieten. Zucht...
En dat drinken is ook al geen evidentie.
Iedereen schreeuwt dat een kind van vier maand volgens een routine moet leven, dutjes op vaste uren en flesjes op vaste uren. Ik kan daar alleen eens goed mee lachen.
Niel drinkt soms om de drie uur, en de dag erop laat hij plots zeven uur tussen twee flessen.
En als hij niet wil drinken, dan zal hij ook niet drinken.
Soms bied je hem een fles aan en wil hij ze absoluut niet, om ze dan na een dutje van drie minuten in één teug leeg te drinken.
Op zich is het voor mij allemaal geen probleem. Ik begin hem goed te kennen en ga zoveel als mogelijk mee in zijn zottigheid (of dat een goed idee is, is nog een heel andere discussie).
Het probleem zit zich alleen in de momenten waarop we niet thuis zijn, met z'n tweetjes, in onze vertrouwde omgeving.
Ik durf op den duur de deur niet meer uit. In de supermarkt krijst hij de boel samen, lekker gênant.
En mensen zullen zich zeker niet inhouden om zich te komen bemoeien.
In de auto is het ook al niet goed, enkel wanneer hij naast mij op de voorzetel zit, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet echt een veilige situatie.
In de drukte, tussen het volk, buiten slaapt hij al helemaal niet.
En dan zijn daar natuurlijk altijd nog die leuke aanvallen van diarree die toevallig altijd plaatsvinden op verplaatsing en zo ver gaan dat zelf zijn haar vol hangt...
Zelfs als hij niet weent en geen honger heeft of zijn pamper voldoet, loop ik op mijn ongemak omdat ik schrik heb dat zijn houding elk moment kan keren.
Dus wil ik snel boodschappen doen en snel terug naar huis.
Bij vrienden of familie langsgaan of blijven plakken? Liever niet, Nieltje slaapt beter in zijn eigen bedje en als hij niet op tijd slaapt, gaat hij helemaal in overdrive.
En zo ben ik veranderd in een echte huismus. En nee, dat vind ik helemaal niet leuk.
Het liefst van al ben ik met hem thuis, omdat buitenshuis komen mij nu enorm veel stress bezorgt.
Waar kan ik zijn fles opwarmen? Waar kan hij slapen? Zal het luid en druk zijn? Zal hij willen drinken? Wat als hij weer zoveel weent?
Ergens probeer ik te aanvaarden dat mijn zoon wel eens een routinebeestje zou kunnen zijn. Spelen in zijn stoeltje met zijn eigen speeltjes of in zijn park met zijn mobile.
Slapen in zijn eigen bedje, met zijn vertrouwde geluiden en geuren.
En drinken als het past, plat op zijn rug op bed of op de zetel.
Voor mij is de keuze tussen een blije baby thuis of een ontevreden baby op verplaatsing snel gemaakt...
Hij zal het moeten leren, zeggen mensen dan.
En ze hebben gelijk.
Maar dan denk ik terug aan dat heerlijk moment vorige week aan de Blaarmeersen, toen ik daar stond met een gillende baby die al zes uur niet meer gedronken had.
Die zijn fles bijna uit mijn handen sloeg.
Die niet in zijn buggy wilde en ook niet op de arm.
Die uiteindelijk heel de boel onder kakte, tot twee keer toe.
En ik stelde mij op den duur gewoon te janken, uit frustratie. Omdat ik mijzelf de slechtste moeder aller tijden vond.
Ik stelde mijzelf constant dezelfde vraag: 'wat sta jij hier in godsnaam te doen?'.
Het kind moest thuis zijn.
En zo gebeurt het dat ik uitstapjes uit de weg ga. Dat ik hem naar de grootouders probeer te doen als ik eens ergens naartoe moet.
Ik weet dat veel mensen mij niet zullen verstaan.
Maar wie het graag eens aan de lijve ondervindt, mag mij altijd bellen, dan doen we samen eens een uitstapje naar de Blaarmeersen!
Dag Ruth
BeantwoordenVerwijderenJe mag daar echt niet mee inzitten.. ik herken zoveel situaties die je beschrijft. Emile kan ook soms heel onrustig worden als ik er ergens op verplaatsing mee ga. En idd dan is het boodschappen doen in 7 haasten omdat je ziet dat zn humeur aan het keren is. Ik denk dat het er wel zal uitgroeien. Uiteindelijk zijn onze kleintjes nog niet zolang op deze gekke en hectische wereld. Ze moeten nog aan zoveel wennen.. en zolang ze hun draai niet gevonden hebben moeten wij ze troosten en op hun gemak stellen. De ene dag gaat dat al wat beter dan de andere. Maar tkomt allemaal goed. En je bent zeker niet alleen.. ik troost me met de gedachte dat alles wel op zn plooi komt Hoe ouder hij wordt :-) en ik ben zeker dat je een fantastische mama bent! Groetjes Valerie, Olivier en kleine Emile