De avond ervoor was ik een uurtje gaan wandelen om mijn hoofd leeg te maken, stiekem hopend dat de beweging zijn werk zou doen. Het huis lag perfect op orde en iedereen die daar iets durfde aan te veranderen kreeg met mij te maken. De was was gedaan, alles stond klaar.
Ik was er klaar voor en dus daarom zo ongeduldig en teleurgesteld zaterdagochtend.
Ik wilde het huis uit, in beweging blijven, dus we beslisten om wat te gaan winkelen. Niel en David maakten zich klaar terwijl ik in de douche ging, en toen ik er weer uitstapte voelde ik een kleine plof in mijn buik. En toen voelde ik een plasje water.
Ik riep naar David om te zeggen dat mijn water gebroken was. Yes! Eindelijk!
En ook yes want dit was echt goed nieuws, dit betekende dat de bevalling spontaan op gang kon komen, op een moment waarop de baby nog niet te zwaar was en mijn glycemie goed geregeld stond, ik had met andere woorden een perfecte kans op een natuurlijke bevalling.
Ik belde mijn mama om te vragen of ze Niel kon opvangen en belde naar het verloskwartier om te vragen wat ik moest doen. Op het gemakje afkomen, zeiden ze aan de telefoon.
Niel werd opgehaald, wij raapten op het gemak de laatste spullen samen, stopten nog even in de krantenwinkel en bij de bakker en vertrokken dolenthousiast richting het ziekenhuis.
Ik kreeg een infuus, ik mocht even aan de monitor en ik werd onderzocht. Gebroken vliezen en drie centimeter ontsluiting maar nog geen weeën. Dat was geen probleem volgens de vroedvrouw, we kregen toestemming om iets te gaan eten in de cafetaria en wat te wandelen, om zo te proberen de boel in gang te steken. Om kwart voor drie werden we terug op de kamer verwacht. We gingen eten, we gingen wandelen, we deden een paar trappen, maar zonder resultaat.
Om kwart voor drie werd ik opnieuw onderzocht en werden de vliezen volledig gebroken, want dat was nog niet helemaal gebeurd. Meer had mijn lichaam precies niet nodig.
De weeën volgden elkaar sneller en sneller op, en werden uiteraard ook heviger en heviger. Op een uurtje tijd ging ik van drie naar acht centimeter (joepie) maar de pijn werd mij toch iets te hevig. Ik had me voorgenomen om niet te lang te wachten om een epidurale te vragen, maar besefte ook dat ik dan in bed moest blijven en dat was niet goed voor onze kleine man. Hij lag namelijk nog niet helemaal goed en beweging zou ervoor zorgen dat hij nog kon draaien. Het werd me uiteindelijk toch te veel en ik besliste dat het misschien iets aangenamer zou zijn om er een sterrenkijker uit te krijgen met verdoving in plaats van zonder.
Een klein halfuurtje later kon ik bekomen terwijl de epidurale zijn werk deed.
Het bleef gelukkig vlot vooruit gaan. Na een uurtje 'rust' had ik zo goed als volledige ontsluiting en mocht ik beginnen persen.
Ik kreeg de kriebels in mijn buik, ik had er zo veel zin in, ik wist nu zeker dat mijn lichaam dit kon!
Ik perste een uur zonder resultaat. Meneertje zat vast. Hij daalde bij elke perswee mooi in en kroop telkens weer omhoog wanneer ik ontspande. Ik voelde vanaf de eerste keer persen dat het niet goed zat. En ik zag het aan het gezicht van de vroedvrouw en later ook aan dat van de gynaecoloog. We hebben alle truken uit de kast gehaald, de vroedvrouw is bovenop mijn buik komen zitten om te duwen, ik heb alle mogelijke posities geprobeerd. Hij wilde niet.
En toen zei ze het. Keizersnede. Ik zag sterretjes. Wat een sadistisch spelletje, dacht ik. Ik liet me even gaan, heb gezegd dat ik niet gemaakt ben om kinderen te baren, ik vroeg aan David waarom het mij niet gegund was, vroeg me af welke les ik hieruit moest leren.
Ik weende terwijl we een laatste poging tot persen deden.
En toen heb ik de knop omgedraaid. Risico's wilde ik sowieso niet lopen, en als ik één les onthouden heb van mijn hele verhaal met Niel dan is het wel dat het niet in mijn handen ligt. Het zou weer een keizersnede worden en dat was oké. En ik zou er verdomme het beste van maken. Ik lijste snel de dingen op die voor mij belangrijk waren. Ik wilde niet vastgebonden worden. Ik wilde de operatie mee volgen. Ik wilde hem zien uit mijn buik komen. Ik vroeg of David de navelstreng mocht doorknippen, en hoe lang en wanneer hij bij mij mocht blijven. Ik was superalert, en vastbesloten om deze ervaring toch zo veel mogelijk naar mijn hand te zetten en te laten verlopen zoals ik het wou.
Dat lukte. Het was eigenlijk heel mooi. De sfeer was helemaal anders dan bij Niel, heel gemoedelijk en ontspannen. Ik werd effectief niet vastgebonden. De gynaecoloog hield me op de hoogte van de vooruitgang en voor ik het wist mocht het doek tussen mijn gezicht en mijn buik naar beneden en mocht ik mijn klein mannetje naar boven zien kruipen. Een klein, nors kijkend bolletje die ik precies al eens ergens gezien had. Hij leek ontzettend op Niel. Alleen kleiner en fijner.
Oliver werd geboren om 21 uur en deed het direct goed. Geen zuurstofnood, een goede suikerwaarde, helemaal goedgekeurd door de kinderarts.
Ik gaf mezelf tijd. Ik voelde weeral geen liefde op het eerste gezicht maar dat was oké. Oliver werd naar de Neonatologie gebracht terwijl ik gehecht werd. Direct daarna mocht ik bij hem en konden we een uurtje knuffelen. Ik voelde me rustig en gelukkig. En hoe meer ik de dingen losliet, hoe meer ruimte er was voor andere emoties. Betere en positieve emoties.
Ondertussen is Oliver drie dagen oud. Hij bleef 36 uur op Neonatologie en kreeg in totaal 3 hypo's. Gisterenmorgen werd zijn infuusje verwijderd en mocht ik hem zijn eerste badje geven. Daarna kregen we hem mee naar de kamer.
De borstvoeding loopt als een trein en ik ben er heilig van overtuigd dat ook dat te maken heeft met de rust in mijn hoofd en het loslaten van controle. Ik had me voorgenomen om het te proberen en laagdrempelig te stoppen, maar aan stoppen denk ik al lang niet meer. Dit is echt genieten.
Ik ga me niet uitspreken over wolken in alle kleuren van de regenboog. Ik zie wel wat er komt.
Het werd dringend tijd dat ik leerde kijken naar wat ik wél heb, namelijk twee gezonde zonen, in plaats van de dingen of de ervaringen die ik moet missen.
Ik laat het verder op zijn beloop, want mijn twee dagen oude zoon heeft mij geleerd dat dat veruit de beste manier is.
Welkom, kleine Oliver. Ik ben zo blij dat je er bent ♡
Super aangepakt Ruth! Blijft jammer dat het het niet het allerbeste scenario was, alhoewel... misschien was het dat wel. Het ging niet zoals je wou, maar het was zeker niet zoals je het helemaal niet wou!! Welkom Oliver ♡♡♡
BeantwoordenVerwijderenSuper aangepakt Ruth! Blijft jammer dat het het niet het allerbeste scenario was, alhoewel... misschien was het dat wel. Het ging niet zoals je wou, maar het was zeker niet zoals je het helemaal niet wou!! Welkom Oliver ♡♡♡
BeantwoordenVerwijderen