Wolkje

Oliver is ondertussen 10 dagen oud. Het lijkt veel korter, en tegelijk veel langer.
Een deel van mij is het al terug helemaal gewoon, zo een klein bolletje in huis. Om eerlijk te zijn hebben we ons ook nog niet echt veel moeten aanpassen, want tot nu toe is Oliver een droombaby. Ik kan de keren dat ik hem al hoorde wenen op één hand tellen, hij slaapt de hele dag. Zo hebben wij tijd om ons huishouden draaiende te houden en zoveel mogelijk aandacht te geven aan onze peuter die precies toch een beetje zijn weg kwijt is.

Niel is superlief tegen zijn broertje, maar is opvallend luider en een beetje stouter. Hij komt ook vaak spontaan kusjes en knuffels geven, alsof hij mij wil duidelijk maken dat hij daar nood aan heeft. Ik heb het heel moeilijk met de veranderingen als het op Niel aankomt. Ik doe mijn best, maar voel me toch schuldig als ik denk aan hoe hij 'gedumpt' is in de crèche terwijl zijn broertje op mijn borst ligt te slapen. Mijn hart breekt in duizend stukken als we ons noodgedwongen moeten boos maken en hij huilend naar ons kijkt, terwijl we met drie in de zetel zitten. Alsof hij aan één kant staat en wij aan een andere.
David blijft me dan voorhouden dat hij tijd nodig heeft en op lange termijn zo blij zal zijn met zijn kleine broer, en hij heeft uiteraard gelijk. Maar soms verlang ik naar de tijd voor Oliver, toen Niel en ik twee handen op één buik waren. Want nu ligt er een klein baby'tje op mijn buik.
Anderzijds ben ik zo ontzettend fier op hem. Toen we een week in het ziekenhuis lagen, is Niel blijven logeren bij oma's en opa's en tantes en nonkels en dat vond hij blijkbaar geweldig. Terwijl ik niet anders kon doen dan janken als hij op bezoek kwam, omdat ik hem zo ontzettend miste, amuseerde hij zich kostelijk en ging hij zonder morren mee met gelijk wie aan de beurt was die dag. Voor mij betekent dat alleen maar dat hij zich goed voelt, en geliefd, en veilig.

Maar mijn schuldgevoelens stoppen daar. Ik heb al wat geweend de laatste week, en heel af en toe voel ik een gedachte opborrelen waarover ik me even zorgen maak, maar mijn verstand kan die gedachte zo snel als ze kwam weer couperen.
Alles blijft tot nu toe binnen de perken. Ik voel me over het algemeen goed, ik ben niet ontzettend streng voor mezelf, ik laat me niet meeslepen door negatieve emoties, en ook al ben ik nog altijd doodsbang om opnieuw mee te maken wat ik al meegemaakt heb, ik durf af en toe stilletjes tegen mijzelf zeggen dat het deze keer wel goed komt.
Ik doe gewoon mijn best. En ik volg mijn buikgevoel heel bewust. Het liefst van al zou ik alles en iedereen aan de deur willen zetten, TV uitzetten, internet afzeggen, mijn GSM buitengooien en mij gewoon concentreren op Oliver en op Niel.
Want de vroedvrouw zegt wel dat ik Oliver op een bepaalde manier moet voeden, mijn buik zegt het anders en mijn buik heeft gelijk. En als ik dat ventje pampers nummer 2 wil aandoen in plaats van nummer 1 dan doe ik dat. Al doe ik hem pampers nummer 20 aan, als ik vind dat 2 juist is, dan ga ik voor nummer 2.
En als ik zin heb om hem 20 keer per dag aan te leggen, dan doe ik dat ook. En ik leg hem op zijn buikje om te slapen als hij dat leuk vindt, of ik neem hem tussen ons in bed en ben er vast van overtuigd dat ik niet bovenop hem zal gaan liggen.
Hoe meer mijn buikgevoel mij bewijst dat ik goed bezig ben, hoe meer ik op mezelf en mijn capaciteiten als mama leer vertrouwen. Hoe meer ik besef dat ik niemand nodig heb die me zegt wat ik moet doen, want het zit allemaal in mij en ik kan het wel, net zoals alle andere mama's op de wereld.

En zo begin ik er meer en meer op te vertrouwen dat dit allemaal wel goed komt. Met de nodige ups en downs, of ik zou mezelf  niet zijn. Dus bij dezen, durf ik het eigenlijk wel uitspreken: met een beetje zachtheid en door heel bewust naar mijn buikgevoel te luisteren, ben ik stilletjes geland op een mini roze wolkje, samen met mijn lieve man en mijn twee kleine zoontjes. En ik ben eigenlijk heel gelukkig.