Zon, zee en strand.
Sex, drugs en rock-'n-roll.
En huisje, tuintje, kindje.
Het kindje was er al, en sinds gisteren ook een huisje en een tuintje.
Want wij hebben gekocht!
Ontzettend spannend vind ik dat, en nogal duur ook. Maar wel heel leuk. Ik kijk er zo naar uit om te verhuizen, het voelt voor mij echt aan als een nieuwe start.
Het gaat zo goed de laatste weken en ons huis is echt de kers op de taart.
Ik voel me zelfzeker, en gelukkig. Ik voel me al eventjes weer een beetje mezelf.
Ik heb de raad die ik krijg tijdens de therapie zo goed mogelijk opgevolgd. Balans zoeken in werk, huishouden, Niel en mezelf. Tijd alleen spenderen en dingen doen die ik echt wil doen. Alleen.
Het opruimen en het kuisen kan ik beperken tot het noodzakelijke.
En ik ben een muurtje aan het bouwen, eentje tegen alle depressieve gedachten en negativiteit. Het is nog een heel laag muurtje, uiteraard, maar soms blijkt het al hoog genoeg. Soms slaag ik erin om heel bewust mezelf een halt toe te roepen als ik voel dat ik de verkeerde richting dreig uit te gaan.
En zo komt het dat ik mij al een week of twee terug 'normaal' voel. Ik voel me de mama die ik wilde zijn voor ik zwanger was. Want als er één ding was waar ik zeker van was, waar ik echt goed in zou zijn, dan was het wel mama zijn.
Ik was ervan overtuigd dat ik ervoor geboren was. En als ik de eerste verhalen op mijn blog opnieuw lees, dan zie ik dat die ontspannen mama er nog was toen ik net zwanger was. En gaandeweg is die veranderd in een onzekere seut die aan alles begon te twijfelen.
Nu ik het eventjes allemaal helder kan bekijken, vind ik het moeilijk om te begrijpen waarom het ooit zo ver is kunnen komen. Hoe ik mezelf zo heb kunnen verliezen tijdens heel deze periode. Want zo ben ik niet.
Sure, ik ben van nature een twijfelaar, en ook heel onzeker. Maar dat is nooit van toepassing geweest op mijn mama-kant. Ohnee, ik wist perfect wat ik wilde, wat ik belangrijk vond, ik vertrouwde 200% op mijzelf en mijn buikgevoel, de zorg en de opvoeding schrikten mij totaal niet af. En daar wil ik terug naartoe.
Het was voor mij een openbaring toen Niel zich enkele dagen geleden omrolde en met zijn hoofdje tegen een stoel botste. Er was groot verdriet, ik heb hem opgeraapt, heel kort getroost en dan afgeleid met een speeltje. En ik dacht, goed gedaan. Kinderen vallen en doen zich pijn. En mama's rapen ze op en troosten ze.
Een maand geleden had ik me de hele dag schuldig gevoeld. En doodongelukkig. En de slechtste mama ooit.
Maar toen niet. Neen, ik voelde me heel goed bij mijn handelingen (die recht uit de buik kwamen).
Ik zeg het al zo lang, en nu begin ik het eindelijk zelf te geloven: je buikgevoel is het enige juiste. Het is puur natuur. Een mama weet wat het beste is voor haar kind, vanzelf. En het kan mij eigenlijk geen bal schelen dat Kind en Gezin zegt dat het nog niet mag, ik prop momenteel alles in Nieltje zijn mond. Omdat mijn gevoel zegt dat het ok is.
Soms slaapt hij bij mij, en soms in zijn bed. En het voelt allebei goed.
Soms laat ik hem wenen, en soms niet, afhankelijk van wat mijn buik zegt.
En ik begin nu te leren dat het meer dan ok is dat mensen proberen meningen op te dringen, te zeggen wat je best doet en niet doet. Ik laat ze zeggen. Want ik weet het beter.
Zou ik toch een goede mama zijn?
Ik ben er zo klaar voor om alles achter mij te laten. Laat het toeval zijn dat dat besef vlak voor nieuwjaar komt. Want ik heb maar één voornemen: het is genoeg geweest, er is genoeg geweend, getwijfeld en gestraft. Ik ben het zo beu. Nu is het tijd voor leukere dingen, voor genieten van mijn favoriete drievuldigheid: Niel, David en ik.
In ons nieuw huis natuurlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten