Moederkloek

Kinderen krijgen zet je leven volledig op zijn kop. Volledig.
Veel mensen hadden mij gewaarschuwd, dat mijn leven nooit meer hetzelfde ging zijn na de geboorte van Niel.
Ik dacht dat ik daarop voorbereid was maar ik heb ondertussen beseft dat het onmogelijk is om je daarop voor te bereiden.
Sterker nog, het is onmogelijk om te beschrijven of uit te leggen aan mensen zonder kinderen.
Enkel ouders verstaan dit gevoel.

Het gevoel dat enkel dat klein wezentje nog telt.
Dat jij nu definitief op de tweede plaats komt.
Dat alles rond hem draait.
Dat gemoedsrust volledig weg is.
En niet alleen gemoedsrust, rust in het algemeen.

Ik had mezelf (zoals waarschijnlijk heel veel mama's) voorgenomen dat ik mijn leven niet zou laten domineren door mijn kinderen.
Ja, ik zou Ruth De Mama worden, maar ik zou ook een individu blijven, een vriendin, een dochter, een echtgenote, een eigen persoon.

Ik zou de dingen blijven doen die ik graag doe. Lezen en films kijken, naaien, iets eten of drinken met vriendinnen.

Ja, vergeet het maar.
Ik ben Ruth De Mama. Ik doe soms verwoede pogingen om andere rollen te spelen, zonder succes. Ik praat met mijn ouders over Niel en als er tijd over is eens over iets anders. En zij zijn nu soms ook meer grootouder dan ouder, by the way.
Ik dwing mezelf om met vriendinnen af te spreken zonder Niel erbij maar betrap mezelf erop dat ik constant aan hem denk. En dat ik mijzelf moet forceren om niet heel de tijd over hem te praten want niemand is geboeid door hoeveel flesjes hij drinkt.
Lezen doe ik al helemaal niet meer. Zelfs op verlof slaag ik er niet in meer dan twintig pagina's te lezen. Ik heb sinds Niel zijn geboorte nog geen enkele film zonder onderbreking uitgekeken en nog geen seconde achter mijn naaimachine doorgebracht.

Want mijn leven draait nu om andere dingen. Ruth De Mama houdt zich bezig met flesjes, pampers, badjes en bedjes. Met knuffelen en troosten en eindeloos rondwandelen met Niel op de arm.
Het overheerst zodanig dat ik nog weinig te vertellen heb.

En zo is Ruth in al haar andere facetten volledig achteruit geschoven.

De impact van de komst van zo'n klein ding is gigantisch. Maar versta mij niet verkeerd. Dit is geen klaagzang, eerder een vaststelling.
Eentje die ik op termijn terug in handen moet nemen en moet proberen ombuigen.

Alles draait nu om Niel en ik denk dat dat zo hoort, maar het hoeft niet zo te blijven. Ik kijk er naar uit om terug te gaan werken en een pijnlijke maar noodzakelijke afstand in te bouwen tussen ons.
Zodat er traag maar zeker terug een beetje plaats vrijkomt voor mij.