Hij drinkt minder.
Hij wil CONSTANT op de arm liggen. Elk wakker moment moet hij geëntertaind worden en zelfs dan is hij nog niet tevreden.
Ik voel me dus al enkele dagen hulpeloos. Ik zou geld geven om hem te kunnen vragen wat er scheelt.
Ondertussen gooit iedereen met goedbedoelde, goede raad.
Kamp 1 schreeuwt: volg je buikgevoel! Een baby kan je niet verwennen. Als je hem laat wenen wordt hij angstig en onzeker. Loop er maar de hele dag mee rond in de draagdoek. Alles op het tempo van je kind.
En kamp 2 is overtuigd: hij is nu oud genoeg om een routine aan te leren. Nu moeten de eerste opvoedingsstappen gezet worden! Hij moet zichzelf leren troosten en in slaap wiegen. Je mag hem niet verwennen door bij elke piep te reageren.
En ik weet niet meer wat er klopt.
Dus ik doe wat ik zo goed kan: mijn heil zoeken bij 'lotgenoten' en mijn goede, oude vriend Google.
En wat blijkt: ontwikkelingssprong nummer één (die van 6 weken) is nog niet deftig verteerd en de volgende kondigt zich al aan. Daar hoort bij dat meneer eigenlijk volledig in de war is want hij weet niet wat hij moet aanvangen met al die nieuwe dingen die hij ziet en hoort en leert.
Dus hij heeft een houvast nodig, een vertrouwde omgeving en aangezien hij niet terug in mijn buik kan kruipen, kruipt hij liefst van al zo dicht mogelijk tegen mij aan. In mijn armen dus.
Ik heb er mij wel al enkele dagen tegen verzet. Hij moest en zou slapen, in zijn bed. Wenen of niet. En hij zou in zijn park blijven liggen want het eten moet gemaakt worden en het huis moet gekuist worden.
Hij was zich aan het aanstellen.
Wist ik veel dat het ventje ondertussen keihard lag te panikeren en eigenlijk gewoon tegen mijn lijf wou kruipen.
Schuldgevoel, jawel!
Ik geloof erin dat baby's van jongs af aan routine nodig hebben. En in hun eigen bed moeten leren slapen en niet de hele dag gepakt moeten worden.
Maar misschien moet ik in mijn overtuiging ook wat plaats maken voor mijn mannetje zijn ritme.
Want het is allemaal wat veel voor zo'n klein bolletje.
En stiekem geniet ik er ook keihard van dat hij bij mij troost vindt. Dat hij zijn neusje in mijn hals duwt en diep zucht en als een blok in slaap valt.
De dag dat hij niet meer zal komen flokken zal er snel zijn, zeggen ze...
Dus ik zal weer een poging ondernemen om alle goede raad aan de kant te zetten en de afkeurende blikken te negeren als ik hem uit zijn park of bedje haal.
Of mijn best doen om niet uit te vliegen als een volslagen vreemde zegt dat mijn kind nogal een verwend nest is.
Aan dat opvoeden kom ik nog wel, ik knuffel en verwen eerst nog een beetje verder.
Sprong per sprong ♡
Geen opmerkingen:
Een reactie posten