Dingen die ik anders zou doen

Nu er drie maand achter de rug zijn wil ik graag een andere soort retrospectieve schrijven. Niet een over hoe het de laatste weken gaat met Niel, maar eentje over de dingen die ík geleerd heb, over de dingen die ik de volgende keer anders zou doen.

Eerst en vooral zou ik proberen gezonder te eten tijdens de zwangerschap. Vrouwen maken zichzelf graag wijs dat de zwangerschap een periode is waar los gehen volledig toegestaan is, want ze zijn nu eenmaal hormonaal en ze eten voor twee en blablabla.
Jammer genoeg heb ik er veel te weinig bij stil gestaan dat ik daarmee vooral in mijn eigen vel zou snijden. Echt gek heb ik niet kunnen doen omwille van mijn diabetes, maar toch zijn er net iets te veel frieten, potten pindakaas en dozen hagelslag de revue gepasseerd.
Met als gevolg dat ik nu nog altijd geen enkele broek dicht krijg.

Een geboortelijst leggen is iets wat ik niet opnieuw zou doen. Ik snap eigenlijk niet goed hoe de logica van een geboortelijst in elkaar zit.
Je kiest alles wat je denkt nodig te hebben als je baby er is en als hij geboren wordt wacht je geduldig tot een gulle schenker iets van je lijst koopt. Dan is het ook nog eens hopen dat die koper snel op babybezoek komt zodat je je cadeautje in ontvangst kan nemen.
Wel een beetje ambetant als het gaat over broodnodige dingen zoals een bad of flesjes...
Wij hebben vlak voor en vlak na de geboorte van Niel onze lijst zelf halfleeg gekocht.
Want het kind moest dringend eens in bad.

Wekenlang heb ik lopen verkondigen aan iedereen die het wilde horen dat ik een natuurlijke bevalling wilde. Zonder verdoving.
Achteraf gezien is dat complete onzin. Waarom willen mensen wel natuurlijk bevallen maar niet natuurlijk geopereerd worden of een tand laten trekken? Voor mij is er echt geen verschil.
We gaan er op vooruit, gelukkig, zodanig zelfs dat bevallen geen pijn meer hoeft te doen. Waarom zou ik er dan in godsnaam nog voor kiezen om urenlang ondraaglijke pijn te doorstaan?
Als ik de foto's van mezelf in de verloskamer bekijk van voor en na de epidurale is het echt geen moeilijke keuze: volgende keer verdoving vanaf de eerste wee, en dan een eventjes op het gemakje bevallen.

Mijn bevalling zou ik niet meer tot in de puntjes plannen, aangezien een bevalling simpelweg niet te plannen valt. Ik heb me zelfs bezig gehouden met een geboorteplan op te stellen, wat achteraf gezien compleet belachelijk is. Het leven heeft mij een duidelijke les geleerd doordat alles anders verlopen is dan hoe ik het graag had gezien tijdens de bevalling.

De borstvoeding is jammer genoeg mislukt. Ik probeer er mij nog steeds bij neer te leggen en besef dat er een samenloop van omstandigheden was waar ik weinig controle over had. Behalve een. Bezoek in de kraamkliniek.
Als ik nu mijn gevoel zou volgen, zou ik de eerste dagen geen bezoek willen (behalve dichte familie uiteraard). Ik heb verschillende keren de fout gemaakt om niet te kolven of Niel niet te proberen aanleggen omdat er bezoek was. Of er mijn tijd niet voor genomen.
Maar het gaat niet enkel over de borstvoeding. Ik heb mezelf vol-le-dig afgemat door dat bezoek, fysiek en emotioneel. Ik was veel te moe om uren per dag te babbelen met iedereen en had beter wat meer geslapen die eerste dagen.
Maar ik was er emotioneel ook niet klaar voor om mijn pasgeboren ventje door te kamer te zien vliegen van de ene naar de andere arm...
Nee, die eerste dagen hadden veel meer van ons drie moeten zijn.

Een babyborrel had ik achteraf ook niet georganiseerd, enkel en alleen omdat het bij ons zijn nut wat gemist heeft.
Volgens mij is het principe van een babyborrel dat je het bezoek een beetje weert thuis en iedereen samen vraagt op hetzelfde moment.
Achteraf gezien is 95% van de genodigden al op bezoek geweest en veel mensen zelfs meerdere keren. En goedkoop is het natuurlijk ook niet.
Maar ik kijk er wel naar uit om de geboorte van Niel te vieren, met zijn eerste, echte feestje...

And last but not least, ik had veel vroeger moeten praten met andere mama's in mijn omgeving. Misschien had ik me niet zo lang zo slecht gevoeld als ik vroeger beseft had dat wat ik voelde en meemaakte doodnormaal was.
Als ik misschien wat meer open had gestaan voor de raad en hulp van andere mensen, als ik niet perse alles alleen had willen doen was ik misschien al veel langer van mijn gezin aan het genieten.
Ik zou mijn smartphone vanachter in mijn kast verstoppen en stoppen met elk klein dingetje op te zoeken. Ik zou niet meer naar programma's over bevallen kijken maar naar goede films want daar kom ik nu niet meer toe.

Ik zou veel meer genieten.
Zoveel mensen hebben me aangeraden om dat te doen en ik wist eigenlijk niet wat ze bedoelden.
Nu wel.
En ik heb misschien wel wat te weinig genoten.

Maar ach, shoulda woulda coulda.
Volgende keer beter.