Heb ik al vermeld dat Niel grote broer wordt van een... broer?
Over een paar maand deel ik mijn huis met DRIE mannen!
Heerlijk vind ik dat.
Ik en al mijn jongens.
Al moet ik wel toegeven dat ik een dag of twee met een blok in mijn maag heb gelopen, door de wetenschap dat ik nooit de mama zal zijn van een meisje. Ook al denk ik dat het eigenlijk niets voor mij is, kleedjes en staartjes en speldjes en roze en prinsessen en maandstonden en vriendjes en drama.
Maar toch, jongens zijn jongens he.
Ik heb er mij moeten overzetten, maar dat is bij dezen gebeurd. Laat de jongens maar komen.
En wat een voordelen voor ons zeg!
Ik heb de doos met kleinste babykleertjes van de zolder gehaald en alles in de kast gelegd. De zolder ombouwen tot derde slaapkamer kan gemakkelijk tien jaar wachten, aangezien we van plan zijn om ons bengels samen op een kamer te leggen. Dat lijkt mij wel leuk voor hen.
Het is misschien bijzaak, maar financieel is dit echt wel een meevaller.
En ik zei het al eerder, toen ik nog zwanger was van Niel: jongens zijn gewoon gemakkelijker, denk ik. Minder gedoe, iets minder zorgen.
Ondertussen begin ik stilletjes aan verliefd te worden op dat hummeltje in mijn buik. Het heeft lang geduurd, moet ik toegeven. Maar nu ik hem elke dag voel schoppen kan ik al niet meer zonder hem. En ik kijk er zo naar uit om hem te ontmoeten, om hem vast te houden, om te ontdekken wat voor persoontje hij zal zijn.
Als hij maar half zo zalig zal zijn als dat ander klein persoontje in mijn leven, zal ik de gelukkigste mama op aarde zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten