Wanneer stop je met groeien, Niel?
Want ik word soms een beetje angstig. Ga je nog lang bij mij op schoot kruipen en je hoofdje op mijn borst leggen? Ga je nog lang zo schattig door de living wandelen en achter mij lopen als ik de kamer verlaat?
En ga je nog lang zo ontzettend onbezorgd en gelukkig blijven, want ik word daar eerlijk gezegd zelf zo gelukkig van...
Gaan wij nog lang blijven zoals we zijn? Twee handen op één buik? Ik ken je zo goed, al je rare woordjes en geluidjes, je blikken. Ik weet wat je wilt en wat je nodig hebt, zonder woorden. Gaat dat altijd zo blijven?
Andere mensen zien je groeien en veranderen, maar zij zien alleen de grote sprongen. Stappen, alleen eten, een nieuw tandje. Maar ik zie elk klein dingetje dat je doet en leert. Hoe je plots beseft dat het gemakkelijker is om je lepel omgekeerd vast te houden als je patatjes eet. Of hoe je de trap leert af te gaan op je knieën. Ik zie de kleine details. Zal ik je altijd zo mogen kennen?
Ik ben nog altijd zo verliefd op jou. Ik krijg de kriebels in mijn buik als ik vanop een afstand naar je kijk. En ik ben jouw grote vriend, jouw beste vriend. Gaan we altijd zo gek blijven van elkaar?
Op de donkerste, druilerigste en koudste dagen ben jij mijn mooiste en warmste zonnestraal. Ik vind jou het allerbeste in mijn leven. Ik denk dat dat altijd zo zal blijven.
Je mama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten