Bij het intakegesprek, bij ons thuis, waren een psychologe en verpleegkundige aanwezig. Het bleek achteraf niet hun plan te zijn, maar ik ben direct begonnen met het hele verhaal eruit te smijten.
Het moest eruit.
Ik heb serieus mijn best gedaan om de boel zo gestructureerd en volledig mogelijk te vertellen.
De zwangerschap en het effect van mijn diabetes. De schuldgevoelens.
De bevalling en hoe het allemaal misliep voor mij.
En de maanden daarna. De lange, lange maanden erna...
Maar ook (ik zou het bijna vergeten vermelden) de hemelse voorbije weken. Want Nieltje is de oude Nieltje niet meer. Al een maand of twee is hij een droom. Hij lacht, hij speelt, hij babbelt, hij slaapt, hij eet, hij zit, hij is dolgelukkig. Aargh, hij is het heerlijkste op aarde.
Na een uurtje te ratelen was de eerste conclusie snel getrokken: ik ben een van de vele perfectionistische moeders die de lat zodanig hoog leggen dat een mental breakdown onvermijdelijk is. Gelukkig is mijn band met Niel goed, maar die met mezelf is momenteel onvindbaar.
Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik mezelf niet meer ken. Ik die dacht dat ik een rustige moeder ging zijn, een strenge misschien ook. Die dacht dat ik mij nooit zou opjagen in de kleine dingen. Die volop zou genieten van mama zijn... Waar is die naartoe?
Ik ken de flippende overachiever niet die ik nu ben.
De tweede conclusie was gelukkig dat eraan kan gewerkt worden. Dat er verschillende elementen uit mijn relaas naar voren kwamen die voor hen heel herkenbaar waren en waarmee zij aan de slag konden.
Dus er wordt eindelijk actie ondernomen. De negatieve gedachten moeten eruit, de onzekerheid en de twijfels, de eindeloze zelfkritiek. En ook al lijkt het onmogelijk om de denkpatronen die ik de laatste 26 jaar heb geleerd te veranderen, ik moet erin geloven dat het kan.
Dat ik ooit weer rust zal vinden en zal kunnen vertrouwen op mijn buikgevoel en zo automatisch een stabielere mama zal worden. Dat ik niet meer constant overal bevestiging hoef te zoeken.
Want ik heb op een bepaald moment beseft dat ik, door alles perfect te willen doen, ik Niel geen plezier doe.
Want er is geen ruimte voor fouten. Voor spontaniteit.
Ik zou zo graag willen weten hoe ik die controle kan loslaten. Ik merk dat ik er op goede dagen wel in slaag om mezelf te corrigeren wanneer het nodig is. Ik doe mijn best om negatieve gedachten te stoppen, om mij niet op te jagen in een beetje rommel thuis of een 'kwetsende' opmerking.
Maar er zijn jammer genoeg ook nog slechte dagen, waar de controlefreak in mij op volle toeren draait. Dan moet het huis piekfijn in orde zijn. En dan controleer ik alles, wat Niel eet, welke kleren hij moet dragen, waar en wanneer hij moet slapen... En dan maak ik mijzelf wijs dat ik daar rust in vind.
Ik moet het tijd geven. En beginnen met kleine dingen.
Niel zijn flessen vliegen nu in de vaatwas, in plaats van ze met de hand af te wassen en te steriliseren.
Hij heeft een potje appelmoes gekregen in plaats van verse fruitpap toen ik bij een vriendin op bezoek ging.
Ik ververs zijn fopspeen niet meer dagelijks.
Ik doe mijn best om eerst mijn dag te plannen en dan te zien hoe ik er dutjes en voedingen in gepland krijg, in plaats van omgekeerd.
En Niel zijn dutjes zijn nu mijn vrije tijd. Misschien wel de belangrijkste les die ik tot nu toe van de therapie heb geleerd: huishouden doe ik als Niel wakker is, zodat ik kan ontspannen wanneer hij slaapt. Wat een openbaring! Want ik doe het al 7 maand omgekeerd waardoor tijd voor mezelf zo goed als onbestaande was..
Want dat is blijkbaar ook een groot werkpunt. Ik kan de keren dat ik tijd voor mezelf genomen heb de laatste maanden, zonder Niel, op twee handen tellen. Daar ben ik, onbewust, zwaar in de fout gegaan. Dus ik moet nu een tijdsschema bijhouden om te zien hoe ik mijn tijd verdeel over Niel, mezelf, huishouden, werk, noem maar op..
Ik heb nog een heel lange weg af te leggen en voor iemand die zo ongeduldig is als ik is dat heel moeilijk. Maar het moet. En ik ben alleszins heel gemotiveerd om de dingen aan te pakken.
To be continued!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten