Ik had woensdag een hele dag in Gent gepland. Na een gezellige lunch bij een jarige vriendin besliste ik om met Niel nog een wandeling te maken door de stad alvorens naar mijn ouders te rijden.
Het was mooi weer, ik zocht de kalme straatjes uit, Niel en ik genoten samen van de rust en de beweging.
Tot het mij plots inviel dat het etenstijd was. SHIT.
Maar geen probleem, dacht ik, ik heb dat mama-zijn nu toch wel al een beetje onder de knie, ik los dit snel even op.
Dus ging ik op zoek naar het dichtstbijzijnde terrasje om daar Niel zijn flesje te laten opwarmen.
Aangekomen zag ik dat er nog één tafeltje vrij was. Ik manouvreerde de buggy door de andere tafeltjes en vroeg aan een oudere man of het misschien mogelijk was om een klein beetje vooruit te schuiven zodat ik er langs kon. Alstublieft dank u wel.
De man keek mij vrij kwaad aan en schoof zowaar tien centimeter naar voren.
Geen probleem, dacht ik, ik ben er geraakt, rustig blijven, alles komt goed.
Maar dat was buiten mijn liefste zoon gerekend want die vond dat zijn geduld nu toch wel op was en besliste zijn keel open te zetten.
IEDEREEN keek naar mij. Met een blik die ik vertaalde in 'gij gaat toch ni serieus de rust komen verstoren met uw schreeuwend kind'.
Ik besliste om Niel zo snel mogelijk uit de buggy te nemen om hem zo te doen zwijgen, maar jammer genoeg was de luiertas te zwaar. Door het gewicht van Niel uit de buggy te nemen viel deze dus met een klap omver.
Daar stond ik. Zwetend. Met een huilend kind in mijn ene arm aan het proberen om de luiertas van de buggy los te maken en die terug op zijn vier wielen te zetten.
En iedereen zat erbij. En keek er naar. En niemand vond het nodig om mij te helpen.
Nee, iedereen keek geamuseerd naar de one-woman-show die zich voor hun neus afspeelde.
Op het moment zelf was ik te gestresseerd om er bij stil te staan. Ik heb zo snel mogelijk gevraagd om zijn fles op te warmen, heb de helft van het poeder in de fles gekapt en de andere helft ernaast en de boel maar half geschud. Als ze maar zo snel mogelijk in zijn mond zat.
En toen werd het rustig. En Niel dronk zijn fles op het gemak helemaal leeg, wat hij anders nooit doet.
Ik had tijd om wat te kalmeren en te beseffen dat ik een teleurstelling in de mensheid rijker was.
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat zoveel mensen niets doen als ze een mama met een baby zó zien sukkelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten