Wel ja. Ik heb alleen maar goed nieuws. Dat het goed gaat met ons. Met Niel en met Oliver. En ook met mij...
Twee kinderen is niet te onderschatten. We hadden met ons drie een mooie routine gevonden. Niel sliep elke nacht flink door, zijn darmproblemen waren van de baan, hij deed het goed in de opvang.
We keken zo ongeduldig uit naar de komst van dat tweede spookje, maar na een paar dagen thuis keken we elkaar soms eens bedenkelijk aan.
Why the f*ck hebben we dit gedaan? Het was zo rustig, we waren zo lekker uitgerust en nu zijn we verdomme weer de hele nacht op, aan het sukkelen met borstvoeding en luiers en minikleertjes.
Ons leven stond weer op zijn kop, maar deze keer wisten we wel dat het allemaal een kwestie van tijd was. Het was zoeken naar een nieuw evenwicht.
De slapeloze nachten werden we stilaan opnieuw gewoon. De borstvoeding ging goed. Niel vond die kleine baby in huis wel leuk en Oliver bleek een heel gemakkelijke baby te zijn.
Nu zijn we 11 weken ver. En het evenwicht komt er, traag maar zeker. Oliver drinkt nog 1 keer per nacht dus soms mogen we eens een blokje van 4 of 5 uur slapen. Niel is gek van zijn kleine broer, geeft graag flesjes en tuutjes en moet er elke keer bij zijn als er een kakapamper ververst wordt. David slaagt erin om werken en twee kindjes te combineren met trainingen. En ik... ik sta erbij en kijk ernaar. En ik zag dat het goed was.
Het is druk, dat wel. Ik vind soms de tijd niet om dat klein mannetje eens even in mijn armen te nemen.
De voorbije weken zijn al voorbij gevlogen en de komende weken zullen dat ook doen. En dan is het werken geblazen en moet ik een beetje afscheid nemen van mijn mannen.
Ik ben dus heel bewust aan het genieten van de uren met mijn zoontjes. Van de lachjes en de knuffels. Van samen spelen en samen slapen.
Ik heb nog maar eens al het geluk van de wereld in mijn handen, en ik kan er nog eens van genieten ook.
En dat maakt mij eerlijk gezegd heel fier. Ik voel me supersterk omdat ik niet opnieuw in de put ben gevallen, maar alles wat ik de voorbije twee jaar geleerd heb, goed gebruikt heb. Alsof ik mijn tweede kans met beide handen gegrepen heb en heel bewust beslist heb om er het allerbeste van te maken. En dat lukt.
Ik, die zolang verkondigd heb dat roze wolken verzinsels zijn, zit op zo'n wolk te zweven terwijl mijn twee kleine mannen naast mij zitten.
Wie had dat ooit gedacht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten