Back to work

Veertien weken vlogen voorbij. Nog vijf dagen en ik ga terug aan het werk.

Heb ik al die weken lopen zagen over hoe ik dat thuis zijn helemaal niet leuk vind? Ja. Over hoe ik het haat om huismoeder te zijn? Absoluut.

Kan ik elk moment in tranen uitbarsten bij de gedachte dat mijn zwangerschapsverlof er op zit? Honderd keer ja...

Elke ochtend mijn mannen om 6u30 uit hun bed koteren en ze zo snel mogelijk eten geven, wassen en aankleden. Ze in snel tempo in de auto steken zodat ze om zeven uur in de opvang zijn. En ze dan niet meer zien tot 17u30. Elke dag, vijf dagen per week.

Klinkt als de normaalste zaak ter wereld, want welke werkende moeder moet het niet zo doen, maar ik ben de laatste twee jaar ferm verwend geweest als het aankomt op tijd doorbrengen met mijn kroost en ik weet dat dit voor mij een gigantische aanpassing wordt.

Het is ook alsof het nu pas tot mij doordringt dat ik nooit meer zo veel weken na elkaar zal kunnen doorbrengen met mijn jongens. Ook al heb ik het gevoel dat ik er echt van genoten heb, ik voel me toch immens verdrietig omdat er nu een eind aan komt. Nu moet ik echt terug naar de realiteit, meedraaien in de maatschappij, presteren op het werk, mij haasten, duizend-en-één dingen proberen doen op zo kort mogelijke tijd, mijn huishouden draaiende houden,... Wanneer ga ik in godsnaam nog tijd hebben om mijn kinderen groot te zien worden?

Ik heb me wel zo goed mogelijk voorbereid. De poetsvrouw komt elke twee weken, en mijn strijk neemt ze er ook bij. Warm eten kunnen David en ik op het werk doen, en de jongens in de crèche waardoor we 's avonds boterhammen kunnen eten en er niet meer moet gekookt worden. Want minder koken betekent minder boodschappen, minder werk, minder afwas en minder opruimen.

Zo kan ik mijn avonden zoveel mogelijk doorbrengen met spelen, boekjes lezen, badjes geven en knuffelen.

En de weekends? Die zijn voor mij heilig. Tot voor kort plande ik ze met plezier helemaal vol, nu wil ik niets liever dan ze doorbrengen met mijn kindjes. En al de rest komt op de tweede plaats.

Maar laat het feit dat ik mijn mannen ga missen ook het enige zijn dat ik jammer vind aan terug gaan werken. Want ik werd het gezeul met wasmanden, het opruimen, de strijk, de was, de plas, de eentonigheid van het thuis zitten echt wel beu. Ik kijk er dus echt enorm naar uit om mij terug op de werkvloer te begeven, een nieuwe werkvloer nog wel!

Ik ga terug naar het UZ, waar ik kinderen met diabetes zal begeleiden. Een nieuwe afdeling, een nieuw team, een nieuwe uitdaging. Terug naar school vanaf oktober. Ja, ik heb er eindeloos veel zin in.

We gaan dus op zoek naar een volledig nieuw evenwicht ten huize De Lombaerde, hopelijk zonder al te veel tranen van mijn kant. Ik doe mijn best om te denken aan al die mama's die het mij al voordeden. Ook dit komt wel goed...