Zes maand

Die baby in my belly is al lang verleden tijd. Een goede zes maand geleden werd er plots een klein hoopje baby in mijn armen geduwd en begon de zotste periode van mijn leven.

En nu zijn we zes maand verder. Mijn baby is al bijna verdubbeld in gewicht en al bijna twintig centimeter gegroeid. Zijn ogen zijn niet meer bruin maar prachtig blauw en zijn haartjes niet meer zwart maar eerder... ongedefinieerd.
Hij eet fruit, groentjes, vlees en vis in plaats van moedermelk.
Zes maand geleden lag hij daar te liggen, als een slappe pop terwijl hij nu bijna zit, alle kanten op rolt en friemelt en niets liever doet dan rechtstaan. Hij speelt graag vliegtuigje, houdt ervan om zijn speelgoedjes op de grond te gooien en kan al goed belletjes blazen (ook als er fruitpap in zijn mondje zit).
Zijn stem is zijn favoriete speeltje...

Ik heb hem al duizend flesjes en badjes gegeven, al tweeduizend keer in zijn bedje gelegd en al honderdduizend kusjes gegeven. Hij lacht naar mij en naar iedereen, de hele dag. Hij is altijd blij nu.

Ikzelf heb al enorm veel bijgeleerd. Ik heb er ook een honderdtal grijze haren bij. En misschien ook een paar rimpels.
Prioriteiten zijn veranderd en relativeren lukt al iets beter.

De helft van mij is nog altijd de piekerende, panikerende, onzekere, depressieve mama. Maar de andere helft is wild enthousiast.
Ik wil weten wie hij gaat worden. Ik wil hem zien stappen en springen en huppelen. Ik wil hem naar school zien gaan. Ik weet dat zijn woorden als muziek zullen klinken en ik kan niet wachten om ze te horen.
Ik veronderstel dat die tweestrijd altijd aanwezig zal blijven, dat het hoort bij mama zijn.
Maar het gaat steeds beter en beter...

Na die zes maand kan ik ook nog terugblikken op iets wat elke keer mijn hart verwarmt. Ik heb misschien geen award gewonnen, maar l don't care. Hier volgt mijn acceptance speech:

Bedankt aan Sara, die zomaar een heerlijk verwenpakketje kwam binnengooien.
Bedankt aan mijn lieve broer en zijn vrouw, die stiekem door hadden dat ik het moeilijk had en Niel op het onverwachts kwamen vasthouden zodat ik kon douchen, en die David en mij verwenden met een heerlijke lunch op het terras. En die mij kwamen troosten op hun trouwdag terwijl ik de boel bijeen huilde.
Bedankt aan mijn lieve halve zus, die eigenlijk telt voor twee zussen, voor de honderden telefoontjes en de goede raad. Maar vooral omdat jij in het begin precies de enige was die mij begreep. Die mij ervan overtuigde dat ik het goed deed.
Bedankt aan Daphne, Nieltjes lieve meter, om melk, zalfjes en pilletjes aan huis te leveren. Ik geloof nog steeds niet dat daar gratis staaltjes bij zaten.
Bedankt aan de bende mama's die ik niet zo goed ken maar die de afgelopen maanden een ongelooflijke steun waren: Sofie, Marieke, Marjolein, Lies en Fiona.
Bedankt aan mijn twee schoonzussen voor de altijd beschikbare hulplijn en de opvang wanneer het nodig was.
Bedankt aan Marieke om mijn persoonlijke kinderarts te zijn.
Bedankt aan de vriendinnen en collega's die tijd vrij maakten en naar mijn gezaag wilden luisteren: Elke, Filine, Lisa, Joke, Veerle, Saar, Nathalie, Vanessa, Stefanie,...
Bedankt aan iedereen die voor ons gekookt heeft, of voorstelde om voor ons te koken. Voor de bezorgde berichtjes en onverwachte bezoekjes.

Zeker ook bedankt aan mijn ouders en schoonouders, voor de steun, de moeite, de tips, de ruimte, de opvang, de troost, het begrip, de tijd, de financiële steun.
Voor de muziek, de cadeautjes, de mooie momenten, de logeerpartijtjes en tientallen etentjes.

Maar vooral bedankt aan mijn mannetje. De grootste gok uit mijn leven was met jou Nieltje maken. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Bedankt, lieve David.

Op naar de volgende zes maand.