Exact twee maand geleden begon ik terug te
werken. Ongerust en in paniek. Doodsbang dat het niet zou lukken, dat
ik mijn jongens te hard zou missen...
Het is niet van een
leien dakje gelopen, die eerste weken. Ons jongens werden allebei ziek
wat ervoor zorgde dat ik de eerste maand oververmoeid, emotioneel en
ongerust op het werk doorbracht. Ik wilde zelf voor mijn jongens zorgen,
ik miste ze, ik sliep zo weinig...
Ondertussen is er weer
een maand gepasseerd en is het evenwicht wat terug gekeerd. Ze zijn
niet meer ziek en wij slapen al wat beter. Ik begin verdomd goed te
worden in het organiseren, plannen, regelen en rondcrossen.
En mijn werk is nog altijd de max.
Kijk ik nog altijd uit naar mijn ouderschapsverlof? Holy shit, ja.
Maar
het gaat wel. Er zitten ferme kutdagen tussen, af en toe is er
kortsluiting in mijn hoofd en af en toe wordt er gejankt. Maar de meeste
dagen zijn goede dagen.
En zo leer ik, weeral, dat ik toch meer kan dan gedacht. En dat alles altijd weer op zijn pootjes terecht komt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten